Theater: Beyond Breaking Glass

"Beyond Breaking Glass"
Door Hazel O'Connor

In het programmaboekje werd deze voorstelling aangekondigd met termen als “mystieke Ierse landschappen”, “met band” en “genieten terwijl buiten de wind door de bomen huilt”. Afijn, ik denk dus, lekker, beetje Clannad of zo, sfeervolle Ierse folkliederen.
Nou… Dus niet.
Ten eerste werd de eerste helft (nou ja, 25 minuten en toen was het weer pauze) volgemaakt door een totaal niet aangekondigde man genaamd Rob Reynolds die erg zijn best deed om zijn liedjes over te brengen, maar af en toe zichzelf wat overschreeuwde. Jammer, want omdat de zaal zo klein was, was er al nauwelijks versterking nodig, maar als je dan ook nog gaat schreeuwen klinkt het eigenlijk niet echt goed. Op de CD klinkt hij beter zal ik maar zeggen.
Ondertussen werd het publiek (dat er dus weinig van snapte) enigszins ongedurig, maar na 25 minuten was het gedeelte-Rob afgelopen. Zaallicht aan. Euh, ja, en wat nu? Huh, nou al pauze? Na enige tijd is iedereen toch maar opgestaan en het bleek inderdaad pauze. Gelukkig kwam er na de pauze dan wel een echte Ierse dame tevoorschijn. Alleen: die Ierse band bestond dus uit één jongeman op een Ierse harp, dus om dat nou een “band” te noemen, tja, dat zie ik persoonlijk niet zo. Of doelden ze op het stuk dat Rob ook nog een paar nummertjes meespeelde, aan het eind? Ik weet het niet.
O, enne, Ierse folkmuziek á la Clannad heb ik echt niet gehoord. Niet dat ze beroerd zong, in tegendeel. Ik heb echt een heel goed optreden gezien. Alleen was het dus totáál niet wat ik had verwacht.
Ach, zo zie je maar weer, programmaboekjes zeggen ook niet alles.