Theater: Tijdelijk Tekort Aan Chronisch Geluk
"Tijdelijk Tekort Aan Chronisch Geluk"
Door Maarten van Roozendaal en Egon Kracht
De traditie van de steeds met 1 woord langer wordende titels wordt voortgezet. De vraag is natuurlijk hoe lang hij dat vol gaat houden. Maar Maarten van Roozendaal weet wel raad met woorden.
Zijn vorige voorstelling heeft ervoor gezorgd dat mijn persoonlijk gebruik van het woord "gezellig" drastisch is ingeperkt. Maarten liet duidelijk merken dat hij die gezelligheid waar wij Hollanders om bekend staan, eigenlijk maar niks vind. En ook in deze voorstelling, zijn vijfde alweer, keer kan hij weer lekker brompotten.
Het eerste lied gaat gelijk over een voor hem "Normale dag" die eindigt in een inferno. Daarmee is de sfeer in een klap alweer gezet. Wat mij betreft wordt dit weer ouderwets genieten.
Je moet ervan houden. Zijn manier van zingen zal sommigen op de zenuwen werken, zijn manier van uitspreken van met name de t- en d-klanken aan het eind van woorden kan wellicht iets minder nadrukkelijk, maar als je daar doorheen kijkt (of, in dit geval, liever: luistert) én houdt van zwarte humor, onverwachte wendingen en af en toe een briljante woordspeling, dan is dit jouw artiest.
Het nummer waarin hij steeds wordt lastig gevallen door zijn partner, waarbij de gesprekken steeds korter en stuurser worden, is geweldig gevonden ("Hetzelfde Liedje"). Het lied waarin hij laat zien hoe machteloos je kunt staan als je iemand ziet wegglijden in apathie en/of depressie weet mij tot op het bot te raken ("Luiken").
Maar mijn persoonlijk hoogtepunt was het slotlied, "Vermeer". In dit lied wordt middels momentopnames verteld hoe eenvoudig, maar tegelijk alom aanwezig, liefde kan zijn. Geen nummer dus als je net in scheiding ligt. Minpuntje: de achter dit lied gekoppelde mime-act is weliswaar heel leuk gevonden - en bovendien knap uitgevoerd -, maar had wat mij betreft niet zozeer gehoeven. Het is geen echte toevoeging. De magie van dit lied zit in de combinatie van de tekst met de manier waarop het door Maarten wordt gebracht (uiteraard fraai begeleid door Egon), daar zijn helemaal geen beelden - en al helemaal geen grapjes - bij nodig. Maar ja, dat is dan weer mijn mening hè, maar daar is dit blog nou eenmaal voor.
Ik heb me laten vertellen dat dit voorlopig de laatste voorstelling van Maarten en Egon is. Volgend seizoen komt er een soort van overzichtsvoorstelling, waarbij er gebruik wordt gemaakt van extra muzikanten. Het is nog niet bekend (althans, niet publiek) wie dat zijn, maar de heren kennende, moeten dat goede muzikanten zijn. Want smaak hebben ze, en muzikaliteit blijft hoog in het vaandel staan.
Ik hoop wel van ganser harte dat dit niet inhoudt dat Maarten zijn theatercarrière stil zal zetten. Zijn voorstellingen met Egon zijn wat mij betreft altijd een van de hoogtepunten van een theaterseizoen. Dus... Ga alsjeblieft door!
Links:
Website van Maarten van Roozendaal
Website van Egon Kracht en zijn Troupe
Door Maarten van Roozendaal en Egon Kracht
De traditie van de steeds met 1 woord langer wordende titels wordt voortgezet. De vraag is natuurlijk hoe lang hij dat vol gaat houden. Maar Maarten van Roozendaal weet wel raad met woorden.
Zijn vorige voorstelling heeft ervoor gezorgd dat mijn persoonlijk gebruik van het woord "gezellig" drastisch is ingeperkt. Maarten liet duidelijk merken dat hij die gezelligheid waar wij Hollanders om bekend staan, eigenlijk maar niks vind. En ook in deze voorstelling, zijn vijfde alweer, keer kan hij weer lekker brompotten.
Het eerste lied gaat gelijk over een voor hem "Normale dag" die eindigt in een inferno. Daarmee is de sfeer in een klap alweer gezet. Wat mij betreft wordt dit weer ouderwets genieten.
Je moet ervan houden. Zijn manier van zingen zal sommigen op de zenuwen werken, zijn manier van uitspreken van met name de t- en d-klanken aan het eind van woorden kan wellicht iets minder nadrukkelijk, maar als je daar doorheen kijkt (of, in dit geval, liever: luistert) én houdt van zwarte humor, onverwachte wendingen en af en toe een briljante woordspeling, dan is dit jouw artiest.
Het nummer waarin hij steeds wordt lastig gevallen door zijn partner, waarbij de gesprekken steeds korter en stuurser worden, is geweldig gevonden ("Hetzelfde Liedje"). Het lied waarin hij laat zien hoe machteloos je kunt staan als je iemand ziet wegglijden in apathie en/of depressie weet mij tot op het bot te raken ("Luiken").
Maar mijn persoonlijk hoogtepunt was het slotlied, "Vermeer". In dit lied wordt middels momentopnames verteld hoe eenvoudig, maar tegelijk alom aanwezig, liefde kan zijn. Geen nummer dus als je net in scheiding ligt. Minpuntje: de achter dit lied gekoppelde mime-act is weliswaar heel leuk gevonden - en bovendien knap uitgevoerd -, maar had wat mij betreft niet zozeer gehoeven. Het is geen echte toevoeging. De magie van dit lied zit in de combinatie van de tekst met de manier waarop het door Maarten wordt gebracht (uiteraard fraai begeleid door Egon), daar zijn helemaal geen beelden - en al helemaal geen grapjes - bij nodig. Maar ja, dat is dan weer mijn mening hè, maar daar is dit blog nou eenmaal voor.
Ik heb me laten vertellen dat dit voorlopig de laatste voorstelling van Maarten en Egon is. Volgend seizoen komt er een soort van overzichtsvoorstelling, waarbij er gebruik wordt gemaakt van extra muzikanten. Het is nog niet bekend (althans, niet publiek) wie dat zijn, maar de heren kennende, moeten dat goede muzikanten zijn. Want smaak hebben ze, en muzikaliteit blijft hoog in het vaandel staan.
Ik hoop wel van ganser harte dat dit niet inhoudt dat Maarten zijn theatercarrière stil zal zetten. Zijn voorstellingen met Egon zijn wat mij betreft altijd een van de hoogtepunten van een theaterseizoen. Dus... Ga alsjeblieft door!
Links:
Website van Maarten van Roozendaal
Website van Egon Kracht en zijn Troupe
<< Home