Niet leuk: Kaakchirurg, het vervolg

Vorige week heb ik verteld over mijn avonturen bij de kaakchirurg. (Binnenkort in boekvorm te verschijnen in de categorie 'Horror'; kun je niet zo lang wachten, dan kun je ook nog even hier lezen).
Er is inderdaad iets niet goed gegaan.
Kennelijk lag mijn bovenste kies zo hoog in mijn kaak, dat hij te dicht bij het (zeer dunne) bot lag dat de scheiding vormt tussen je mond- en neusholte. En bij het o zo subtiele breekwerk van de chirurg (zie eerdergenoemde horrorverhalen), is er dus kennelijk iets meegekomen van dat scheidingsbot. Gevolg: ik had dus waar eerst een verstandskies zat, een tunneltje naar mijn neusholte.
Erg herkenbaar trouwens, tegen de tijd dat je zwellingen weg zijn. Alles dat je drinkt komt namelijk deels in je neus terecht. Jammer genoeg was het eerste item waarmee ik dit bemerkte een mondspoelwater. En ik kan je inmiddels melden: mondspoelwater in je neus is niet lekker. Dat doet pijn.
Toen ik het truukje door had, kon ik trouwens wel een soort van imitatie geven van een walvis: ik nam een slok en met bijzonder weinig moeite kwam dat er via mijn neus weer uit.

Afijn, ik had dus vrijdagavond voor het eerst écht door dat er iets verkeerd was, na het tandenpoetsen. En ondertussen was ik zelf ook al steeds minder te spreken over de geur die ik uitstootte. Dus zaterdagmorgen (je kijkt het toch nog even aan hè) de polikliniek maar even gebeld. Dat was weer eens een niet zo heel vlot lopend gesprek:
- Polikliniek kaakchirurgie.
- Euh goedemorgen. Ik ben van de week bij de kaakchirurg geweest voor het trekken van twee verstandskiezen, maar volgens mij is er iets niet goed. Er zit een gat. En ik doe inmiddels qua geur een perfecte imitatie van de gierput van onze voormalige buren.
- Oh, dus u denkt dat er een gat zit.
- Nou dat dénk ik niet zozeer als wel dat het echt zo is, want hoe komt anders de Plax uit mijn neus als ik mijn mond sta te spoelen?
- Oh. Nou dan zal het wel zo zijn. (zucht) Dan moet u maar even langskomen om het dicht hte laten maken.
- Nu?
- Nee, maandag. Dan zijn we er weer. Goedemorgen.
Ik had het idee dat de dame aan de andere kant harder bezig was met nagels vijlen dan met klantvriendelijk telefoneren of zo...

Dus ik maandag erheen. Gelukkig was "mijn" kaakchirurg er niet, dus kreeg ik een andere. Die was een stuk sympathieker. Of misschien was hij wel bang dat ik anders op hem zou gaan ademen of zo, want ik deed ondertussen in mijn eentje de hele rioolwaterzuivering na qua stank. Dus misschien was dat de reden dat deze wel vriendelijk was.

Afijn, het oordeel was duidelijk: een zogenaamde open kaakholte met daarin inmiddels een forse ontsteking. En die ontsteking moest er eerst uit voordat ze het gat dicht konden maken. Dat houdt in: een antibiotica-kuur van een week, plus dagelijks naar het ziekenhuis om het gat via een slang met zout water door te spoelen.
Dat spoelen heb ik drie dagen moeten doen (en dat ziekenhuis ligt lekker niet in de stad waar ik woon, dus ik was iedere dag bijna een uur onderweg terwijl dat hele spoelen nog geen 2 minuten duurde).
Ondertussen was "mijn" kaakchirurg weer terug, en moest hij het borduurwerk gaan doen.
Niet helemaal gerust op zijn kwaliteiten had ik deze keer mijn vader gecharterd als chauffeur (ik zou immers weer verdovingen krijgen, en dan mag je niet zelf rijden; bovendien wist ik dus dat "mijn" chirurg het zou doen, en de herinnering aan de vorige week was bij voorbaat al genoeg om ervoor te zorgen dat ik sowieso niet meer in staat was te rijden). En nou is mijn vader bijzonder groot, in alle richtingen, dus wellicht is dat de reden dat de chirurg ditmaal iets beleefder was.
Het was nog steeds geen pretje, zeker weer niet die spuiten, maar goed, er hoefde in ieder geval niet gebroken en geramd te worden.
Dus nu zit ik met een stuk of wat extra lang houdende hechtingen in mijn wang, weer met een half gezwollen gezicht, ijspacks en roze pillen.
Ik kan niet zeggen dat het went.
En dan te bedenken dat ik over 5 weken nóg een keer moet.... Hellup!