Niet leuk: Alweer de kaakchirurg
Ze zeggen wel eens dat je ergens met knikkende knieën heen gaat. Dat had ik van de week bij de kaakchirurg.
Mijn moeder was weer over gekomen uit haar rustieke dorpje, geheel en al voorbereid op weer een paar dagen voor een zielig hoopje mens zorgen.
Want: ik moest voor de tweede sessie verstandskiezen-trekken bij de kaakchirurg.
Mensen die mijn horrorverhalen nog niet gelezen hebben verwijs ik graag naar mijn postings van eind september en begin oktober. Wees blij dat er geen geur-pc's zijn trouwens. Dat was echt niet te harden geweest.
In ieder geval, de chirurg was voor zijn doen redelijk vrolijk (hij zei me zomaar goedendag, en vroeg nog hoe het ging)
Mijn mededeling dat zijn borduurwerk van begin oktober niet had geholpen, en dat er nog steeds een gat in mijn kaak zat, bedierf de stemming echter snel. Hij wilde gelijk weer gaan borduren, maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Mijn moeder was speciaal vanuit de andere kant van het land komen aantuffen, en dat (zo wist ik inmiddels) is niet nodig bij het herstelwerk, maar wel bij het trekken, dus ik wilde dat hij nu ging trekken, anders was mijn moeder voor niks gekomen en moest ze over een paar weken wéér hierheen.
Daarmee was het laatste beetje vriendelijkheid van de chirurg zo ongeveer wel opgebruikt. Hij was weer uit zijn hum, maar ging toch akkoord. (Het kan mijn verbeelding zijn, maar ik kreeg wel het idee dat ik dit keer meer spuiten kreeg dan de vorige keer...)
Gelukkig bleek het deze keer mee te vallen.
Nou kan het na de eerdere ervaringen ook nauwelijks nóg slechter uitvallen, maar dit had ik nou ook weer niet verwacht.
De kiezen gingen er relatief makkelijk uit, en we zijn nou drie dagen verder en ik heb nergens last meer van. Geen pijn meer of niks. Oké, het trekt nog wel een beetje, maar dan moet ik maar even niet te hard lachen.
De les van deze week: met verstandskiezen is het net zoals met alles in het leven: soms valt het mee, soms valt het tegen. En dit keer viel het mee. Maar die roze pillen gaan wel in de kast, voor het geval dat...
Mijn moeder was weer over gekomen uit haar rustieke dorpje, geheel en al voorbereid op weer een paar dagen voor een zielig hoopje mens zorgen.
Want: ik moest voor de tweede sessie verstandskiezen-trekken bij de kaakchirurg.
Mensen die mijn horrorverhalen nog niet gelezen hebben verwijs ik graag naar mijn postings van eind september en begin oktober. Wees blij dat er geen geur-pc's zijn trouwens. Dat was echt niet te harden geweest.
In ieder geval, de chirurg was voor zijn doen redelijk vrolijk (hij zei me zomaar goedendag, en vroeg nog hoe het ging)
Mijn mededeling dat zijn borduurwerk van begin oktober niet had geholpen, en dat er nog steeds een gat in mijn kaak zat, bedierf de stemming echter snel. Hij wilde gelijk weer gaan borduren, maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Mijn moeder was speciaal vanuit de andere kant van het land komen aantuffen, en dat (zo wist ik inmiddels) is niet nodig bij het herstelwerk, maar wel bij het trekken, dus ik wilde dat hij nu ging trekken, anders was mijn moeder voor niks gekomen en moest ze over een paar weken wéér hierheen.
Daarmee was het laatste beetje vriendelijkheid van de chirurg zo ongeveer wel opgebruikt. Hij was weer uit zijn hum, maar ging toch akkoord. (Het kan mijn verbeelding zijn, maar ik kreeg wel het idee dat ik dit keer meer spuiten kreeg dan de vorige keer...)
Gelukkig bleek het deze keer mee te vallen.
Nou kan het na de eerdere ervaringen ook nauwelijks nóg slechter uitvallen, maar dit had ik nou ook weer niet verwacht.
De kiezen gingen er relatief makkelijk uit, en we zijn nou drie dagen verder en ik heb nergens last meer van. Geen pijn meer of niks. Oké, het trekt nog wel een beetje, maar dan moet ik maar even niet te hard lachen.
De les van deze week: met verstandskiezen is het net zoals met alles in het leven: soms valt het mee, soms valt het tegen. En dit keer viel het mee. Maar die roze pillen gaan wel in de kast, voor het geval dat...
<< Home