Theater: De Doorbraak
"De Doorbraak"
Door Zijlstra
Voor degenen die ondertussen lichtelijk ongemakkelijk worden omdat ik de laatste tijd alleen maar lovende theaterrecensies schrijf, heb ik goed nieuws. Ik kan namelijk aan deze mensen nu melden dat ze kunnen stoppen met lezen.
Ook dit wordt namelijk weer een lovend verhaal. Dus: heb je daar geen zin meer in, dan zie ik je graag een volgende keer, als iets me eens niet bevalt. Tot straks, doei, de groeten. Daaahaaag.
Zo, dan zijn we nu nog alleen over met mensen die wel belangstelling hebben voor mijn (positieve) verhaal over de voorstelling "De Doorbraak" van de band Zijlstra.
Voor degenen die Zijlstra niet kennen, even heel kort: Zijlstra is een vijf man tellende band, rond voorman en zanger/trompettist Jeroen Zijlstra. Jeroen is een deel van zijn leven Noordzeevisser geweest, en later naar Amsterdam verhuisd om daar jazz-trompettist te worden. Later is daar ook nog divers tekstdicht- en componeerwerk bij gekomen.
Inmiddels kan hij al geruime tijd zijn brood meer dan uitstekend verdienen met zijn muzikale activiteiten. En laten we daar blij mee zijn.
Zijlstra heeft inmiddels drie "eigen" studio-albums uitgebracht, een live-album waarop ze nummers zingen van de drie studio-albums, en bovendien dragen ze actief bij aan de Nederlandse literatuur met het album "Zijlstra zingt Eykman" (waarop Zijlstra samen met zangeres Lydia van Dam teksten van dichter Karel Eykman op muziek heeft gezet).
Kortom, een aardig repertoire.
Ik werd ooit, een paar jaar geleden, gewezen op deze band. Ik heb toen de tweede CD besteld, "Tussen Den Oever en New York".
Ik raakte al snel onder de indruk van de stijl van deze mannen. Jeroen Zijlstra heeft een bijzonder aparte, maar zeer aangename stem, die overal herkenbaar is. Zijn muzikanten zijn zeer muzikaal. De composities steken goed in elkaar, en de teksten weten met een paar woorden een compleet beeld te schetsen. Als hij over een klein dorpscafé zingt, dan stá je na twee regels in dat café. Zingt hij over het eenzame leven aan boord van een vissersboot, dan sta je naast hem, ziet zijn rauwe, opengehaalde handen en voelt misselijkheid, pijn en heimwee met hem mee.
Heel apart vind ik bovendien ook dat er regelmatig gebruik wordt gemaakt van gesproken tekst, in plaats van gezongen. En het meest verbazingwekkende is, dat je dat niet eens doorhebt eigenlijk. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet van parlando houd in muziek. Maar bij hem klinkt het gewoon goed.
En dan nu het live-gedeelte.
Nou, daar kan ik kort over zijn: plezier. Wat hebben die mannen een plezier op het podium. Ze hebben plezier in de muziek, plezier in het op dat podium staan, en plezier met elkaar.
Trouwe lezers weten dat ik een enorme hekel heb aan "broodmuzikanten", muzikanten waar het gewoon duidelijk van is dat ze alleen maar daar staan om brood op de plank te krijgen, maar die liever met de voetjes op tafel bij moeders de vrouw waren gebleven. Vergelijk het met nagelvijlende dames aan een klantenservice-telefoondienst.
Helaas heb je die nog steeds, zowel de nagelvijlende klantenservice-dames als de broodmuzikanten.
Maar dit zijn écht geen broodmuzikanten. Dit zijn zielsmuzikanten. Af en toe trekken ze waanzinnig geconcentreerde gezichten, maar omdat ze zó overduidelijk met de muziek bezig zijn wekt dat alleen maar respect op, in plaats van lachneigingen. En op andere momenten staan ze weer vrolijk te huppelen, of elkaar met gebarentaal en dwaze koppen uit de concentratie proberen te halen. Maar ze staan duidelijk te genieten.
De muzikanten zijn Nout IngenHousz op drums (Donald Duck doet ie leuk), Ed Boekee op piano en keynoard (ken ik die niet uit de Notenclub?), Rutger Molenkamp op blaasinstrumenten (soms zelfs twee tegelijk!) en last but certainly not least Edwin Wieringa op basgitaar en contrabas (mijn vooroordelen over bassisten zijn weer bevestigd... Heerlijk.).
Ook Jeroen zelf straalt plezier uit. Plezier, en trots. Hij is trots op zijn muziek en zijn mannen. En terecht.
Ik heb werkelijk genoten.
Héél, héél jammer is dan ook dat ze eigenlijk heel vaak voor halflege zalen staan. 80 man publiek, dat is echt beschamend weinig. Gelukkig waren er bij het optreden waar ik was 120 man, maar toch. Deze mannen verdienen volle zalen!!! Dus mensen, ga!!
Als aandenken heb ik de twee andere studio-albums gekocht, waardoor jullie over een tijdje een recensie van de drie Zijlstra-CD's tegemoet kunnen zien.
Voorlopig wil ik alleen nog maar zeggen: als je nou eens een band wil zien met mensen die overduidelijk enorm plezier hebben in het optreden en de muziek die ze brengen, en die heel erg muzikaal zijn bovendien, dan kan ik je Zijlstra zeer zeker aanraden.
Link:
De site van de band Zijlstra
Door Zijlstra
Voor degenen die ondertussen lichtelijk ongemakkelijk worden omdat ik de laatste tijd alleen maar lovende theaterrecensies schrijf, heb ik goed nieuws. Ik kan namelijk aan deze mensen nu melden dat ze kunnen stoppen met lezen.
Ook dit wordt namelijk weer een lovend verhaal. Dus: heb je daar geen zin meer in, dan zie ik je graag een volgende keer, als iets me eens niet bevalt. Tot straks, doei, de groeten. Daaahaaag.
Zo, dan zijn we nu nog alleen over met mensen die wel belangstelling hebben voor mijn (positieve) verhaal over de voorstelling "De Doorbraak" van de band Zijlstra.
Voor degenen die Zijlstra niet kennen, even heel kort: Zijlstra is een vijf man tellende band, rond voorman en zanger/trompettist Jeroen Zijlstra. Jeroen is een deel van zijn leven Noordzeevisser geweest, en later naar Amsterdam verhuisd om daar jazz-trompettist te worden. Later is daar ook nog divers tekstdicht- en componeerwerk bij gekomen.
Inmiddels kan hij al geruime tijd zijn brood meer dan uitstekend verdienen met zijn muzikale activiteiten. En laten we daar blij mee zijn.
Zijlstra heeft inmiddels drie "eigen" studio-albums uitgebracht, een live-album waarop ze nummers zingen van de drie studio-albums, en bovendien dragen ze actief bij aan de Nederlandse literatuur met het album "Zijlstra zingt Eykman" (waarop Zijlstra samen met zangeres Lydia van Dam teksten van dichter Karel Eykman op muziek heeft gezet).
Kortom, een aardig repertoire.
Ik werd ooit, een paar jaar geleden, gewezen op deze band. Ik heb toen de tweede CD besteld, "Tussen Den Oever en New York".
Ik raakte al snel onder de indruk van de stijl van deze mannen. Jeroen Zijlstra heeft een bijzonder aparte, maar zeer aangename stem, die overal herkenbaar is. Zijn muzikanten zijn zeer muzikaal. De composities steken goed in elkaar, en de teksten weten met een paar woorden een compleet beeld te schetsen. Als hij over een klein dorpscafé zingt, dan stá je na twee regels in dat café. Zingt hij over het eenzame leven aan boord van een vissersboot, dan sta je naast hem, ziet zijn rauwe, opengehaalde handen en voelt misselijkheid, pijn en heimwee met hem mee.
Heel apart vind ik bovendien ook dat er regelmatig gebruik wordt gemaakt van gesproken tekst, in plaats van gezongen. En het meest verbazingwekkende is, dat je dat niet eens doorhebt eigenlijk. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet van parlando houd in muziek. Maar bij hem klinkt het gewoon goed.
En dan nu het live-gedeelte.
Nou, daar kan ik kort over zijn: plezier. Wat hebben die mannen een plezier op het podium. Ze hebben plezier in de muziek, plezier in het op dat podium staan, en plezier met elkaar.
Trouwe lezers weten dat ik een enorme hekel heb aan "broodmuzikanten", muzikanten waar het gewoon duidelijk van is dat ze alleen maar daar staan om brood op de plank te krijgen, maar die liever met de voetjes op tafel bij moeders de vrouw waren gebleven. Vergelijk het met nagelvijlende dames aan een klantenservice-telefoondienst.
Helaas heb je die nog steeds, zowel de nagelvijlende klantenservice-dames als de broodmuzikanten.
Maar dit zijn écht geen broodmuzikanten. Dit zijn zielsmuzikanten. Af en toe trekken ze waanzinnig geconcentreerde gezichten, maar omdat ze zó overduidelijk met de muziek bezig zijn wekt dat alleen maar respect op, in plaats van lachneigingen. En op andere momenten staan ze weer vrolijk te huppelen, of elkaar met gebarentaal en dwaze koppen uit de concentratie proberen te halen. Maar ze staan duidelijk te genieten.
De muzikanten zijn Nout IngenHousz op drums (Donald Duck doet ie leuk), Ed Boekee op piano en keynoard (ken ik die niet uit de Notenclub?), Rutger Molenkamp op blaasinstrumenten (soms zelfs twee tegelijk!) en last but certainly not least Edwin Wieringa op basgitaar en contrabas (mijn vooroordelen over bassisten zijn weer bevestigd... Heerlijk.).
Ook Jeroen zelf straalt plezier uit. Plezier, en trots. Hij is trots op zijn muziek en zijn mannen. En terecht.
Ik heb werkelijk genoten.
Héél, héél jammer is dan ook dat ze eigenlijk heel vaak voor halflege zalen staan. 80 man publiek, dat is echt beschamend weinig. Gelukkig waren er bij het optreden waar ik was 120 man, maar toch. Deze mannen verdienen volle zalen!!! Dus mensen, ga!!
Als aandenken heb ik de twee andere studio-albums gekocht, waardoor jullie over een tijdje een recensie van de drie Zijlstra-CD's tegemoet kunnen zien.
Voorlopig wil ik alleen nog maar zeggen: als je nou eens een band wil zien met mensen die overduidelijk enorm plezier hebben in het optreden en de muziek die ze brengen, en die heel erg muzikaal zijn bovendien, dan kan ik je Zijlstra zeer zeker aanraden.
Link:
De site van de band Zijlstra
<< Home