Theater: Rafels
"Rafels"
Door Lenette van Dongen
De afgelopen paar jaar is Lenette niet zo vaak in het theater te zien geweest. Althans, niet met haar eigen show. Ze heeft namelijk een rol gespeeld in Mama Mia: samen met Simone Kleinsma deelde ze een van de hoofdrollen.
Bovendien, zo verklaarde ze zelf, wist ze niet meer wat ze moest zeggen in het theater. Haar woorden waren opeens op.
Daarom heeft ze dit keer een voorstelling gemaakt die ze al heel lang wilde maken: een voorstelling waarin ze eigenlijk alleen maar liedjes zingt. Met maar een paar verhalen ertussen. Iets heel anders dus dan wat we gewend zijn uit haar vorige voorstellingen.
Afgelopen week las ik toevallig (altijd leuk als je net naar die voorstelling gaat) een vrij negatieve recensie van de voorstelling. Het zou onsamenhangend, te gelikt en emotieloos zijn. Dat vond ik op zich wel meevallen. Maar ik kom er toch ook niet helemaal juichend uit.
Lenette kan natuurlijk prachtig zingen. Daarvoor is ze ook meerdere malen onderscheiden. Dus daar lag het niet aan.
Ook de muzikanten (gitarist Edoardo Righine, bassist Eric Calmes, percussionist Martin Verdonk; de violiste zou volgens de informatie op de website Esther Apituley moeten heten maar aan de foto's te zien - tenzij ze ineens is omgetoverd in een blonde blanke vrouw - was dit een plaatsvervangster) konden op zich heel goed spelen.
Maar op de een of andere manier kwam het toch niet helemaal goed over.
Lenette stond een (wat mij betreft storend groot) deel van de tijd met haar rug naar het publiek, of tegen haar muzikanten aan (die ook meer naar het podium, Lenette en elkaar stonden te kijken dan richting het publiek). Het contact van Lenette en de muzikanten met de zaal was dan ook regelmatig volkomen weg.
De solo's van de muzikanten waren naar mijn smaak ook veel te lang. Ik verwachtte een voorstelling met zang door Lenette van Dongen. En ik snap ook wel dat iedere muzikant op een gegeven moment zijn of haar kunnen wil laten zien gedurende een nummer. Maar ik verwacht niet in totaal 8 minuten vioolsolo's (ik vind viool bovendien nog geen mooi instrument ook), 4 minuten percussiesolo en 3 minuten basgitaarsolo (die bovendien heel slecht doorkwam qua geluid: ik zag de bassist enthousiast tekeer gaan op zijn bas, maar hoorde alleen maar het plok-plok waarmee hij tegen de kast van de gitaar aankwam, dus geen daadwerkelijk basgeluid). Oké, het was een voorstelling zonder pauze, dus wellicht was dit de enige manier waarop Lenette een beetje op adem kon komen, maar ik had liever een pauze gehad en minder solo's.
Ook qua decor en kostuums kunnen kanttekeningen worden geplaats.
De titel "Rafels" was goed uitgewerkt in het decor, dat een soort grot van stof was, met scheuren en gaten erin.
Ook de jurk van Lenette was rafelig uitgevoerd. En hoewel niet mijn smaak, wel zeker apart. Maar de overjas die ze bij de eerste twee nummers aandeed was wat mij betreft veel te lang, waardoor ze iedere keer als ze een stap wilde zetten (en dat doet ze nogal vaak) met die jas moest wapperen om er niet op te gaan staan, en hoewel dat wellicht leuk een visueel element aan het Spaanse nummer gaf, was het wat mij betreft afleidend en storend. Met name dus omdat er tevéél werd gewapperd.
Over de kostuums van de muzikanten kan ik nog zeggen dat vanaf waar wij zaten (achterin in een toch niet opvallend grote zaal) de basgitarist in zijn pyama leek te staan. De violiste had een pakje aan waarvan het nut me pas duidelijk werd toen ze ook grote trom bleek te spelen, want toen leek ze regelrecht uit de fanfare weggelopen. Maar voordat je denkt dat ik er mijn zinnen op heb gezet om iedereen af te kraken: de gitarist en drummer waren wel keurig en normaal gekleed. Dus daar heb ik lekker niks op aan te merken.
Overigens heb ik wel iets gezien dat ik nog niet eerder had gezien: een elektrische contrabas. Dat komt neer op een stok waar alleen het deel met de snaren en kam op zit. Het ziet er werkelijk niet uit... En het klinkt ook heel erg kunstmatig. Maar goed, dat verschil heb je ook met acoustische versus elektrische gitaren natuurlijk. Dus dat is op zich niet zo verwonderlijk.
Maar de door mij eerder genoemde magie van de contrabas komt hier absoluut niet bij naar voren.
Bovendien zag het er nog eens uit alsof de bassist een beetje tegen een kapstok stond te leunen... Nee, geef mij maar een gewone, normale, ouderwetse, met liefde bespeelde 'echte' contrabas. Hmmmmm...
Was er dan niks goed te melden?
Natuurlijk wel.
Lenette zingt prachtig.
Ze beweegt mooi (hoewel zoals eerder gemeld wel vaak de verkeerde kant op qua publiekscontact, maar haar ballet-/dansverleden is nog steeds duidelijk te zien).
De muzikanten speelden op zich prima.
En: het waren mooie liedjes.
De liedjes die voorbij kwamen varieerden van Italiaans en Spaans naar Engels en Nederlands. Er kwam zelfs nog een lied van Maarten van Roozendaal voorbij, maar ook De Dijk en (als ik het goed heb) Blof kwamen voorbij.
Er werd weinig uitleg gegeven omtrent waarom ze nou precies deze nummers had gekozen, maar wat ik wel heel goed vond is dat ze de "Italiaanse" gitarist liet uitleggen waar de Spaanse en Italiaanse teksten over gingen. Dat vind ik altijd mooier om naar te luisteren, als je ook nog weet waar het over gaat.
Wat vond ik er nou van?
Qua muzikaliteit was er bijzonder weinig op aan te merken. Zang en muziek waren dik in orde. Qua uitvoering (binding met het publiek), kostumering (met name de pyama van de bassist) en variatie (teveel solo's) vond ik het echter af en toe wat storend.
Maar de muzikaliteit wint het toch van de storende elementen.
Dus: ga gewoon. Desnoods doe je je ogen dicht. Maar zingen kan Lenette nog steeds geweldig.
O en wellicht nog een leuk nieuwtje: afgelopen week stond in de krant dat Lenette volgend jaar weer in een musical gaat spelen, ditmaal een musical die is geïnspireerd door nummers van Doe Maar. Ben benieuwd wat dat gaat worden...
Links:
Helaas heeft Lenette voor zover ik kon nagaan geen eigen website.
Op de website van haar impressariaat zijn echter wel de volgende pagina's te vinden:
Algemene informatie over Lenette van Dongen
Informatie (en foto's!) over Rafels
Door Lenette van Dongen
De afgelopen paar jaar is Lenette niet zo vaak in het theater te zien geweest. Althans, niet met haar eigen show. Ze heeft namelijk een rol gespeeld in Mama Mia: samen met Simone Kleinsma deelde ze een van de hoofdrollen.
Bovendien, zo verklaarde ze zelf, wist ze niet meer wat ze moest zeggen in het theater. Haar woorden waren opeens op.
Daarom heeft ze dit keer een voorstelling gemaakt die ze al heel lang wilde maken: een voorstelling waarin ze eigenlijk alleen maar liedjes zingt. Met maar een paar verhalen ertussen. Iets heel anders dus dan wat we gewend zijn uit haar vorige voorstellingen.
Afgelopen week las ik toevallig (altijd leuk als je net naar die voorstelling gaat) een vrij negatieve recensie van de voorstelling. Het zou onsamenhangend, te gelikt en emotieloos zijn. Dat vond ik op zich wel meevallen. Maar ik kom er toch ook niet helemaal juichend uit.
Lenette kan natuurlijk prachtig zingen. Daarvoor is ze ook meerdere malen onderscheiden. Dus daar lag het niet aan.
Ook de muzikanten (gitarist Edoardo Righine, bassist Eric Calmes, percussionist Martin Verdonk; de violiste zou volgens de informatie op de website Esther Apituley moeten heten maar aan de foto's te zien - tenzij ze ineens is omgetoverd in een blonde blanke vrouw - was dit een plaatsvervangster) konden op zich heel goed spelen.
Maar op de een of andere manier kwam het toch niet helemaal goed over.
Lenette stond een (wat mij betreft storend groot) deel van de tijd met haar rug naar het publiek, of tegen haar muzikanten aan (die ook meer naar het podium, Lenette en elkaar stonden te kijken dan richting het publiek). Het contact van Lenette en de muzikanten met de zaal was dan ook regelmatig volkomen weg.
De solo's van de muzikanten waren naar mijn smaak ook veel te lang. Ik verwachtte een voorstelling met zang door Lenette van Dongen. En ik snap ook wel dat iedere muzikant op een gegeven moment zijn of haar kunnen wil laten zien gedurende een nummer. Maar ik verwacht niet in totaal 8 minuten vioolsolo's (ik vind viool bovendien nog geen mooi instrument ook), 4 minuten percussiesolo en 3 minuten basgitaarsolo (die bovendien heel slecht doorkwam qua geluid: ik zag de bassist enthousiast tekeer gaan op zijn bas, maar hoorde alleen maar het plok-plok waarmee hij tegen de kast van de gitaar aankwam, dus geen daadwerkelijk basgeluid). Oké, het was een voorstelling zonder pauze, dus wellicht was dit de enige manier waarop Lenette een beetje op adem kon komen, maar ik had liever een pauze gehad en minder solo's.
Ook qua decor en kostuums kunnen kanttekeningen worden geplaats.
De titel "Rafels" was goed uitgewerkt in het decor, dat een soort grot van stof was, met scheuren en gaten erin.
Ook de jurk van Lenette was rafelig uitgevoerd. En hoewel niet mijn smaak, wel zeker apart. Maar de overjas die ze bij de eerste twee nummers aandeed was wat mij betreft veel te lang, waardoor ze iedere keer als ze een stap wilde zetten (en dat doet ze nogal vaak) met die jas moest wapperen om er niet op te gaan staan, en hoewel dat wellicht leuk een visueel element aan het Spaanse nummer gaf, was het wat mij betreft afleidend en storend. Met name dus omdat er tevéél werd gewapperd.
Over de kostuums van de muzikanten kan ik nog zeggen dat vanaf waar wij zaten (achterin in een toch niet opvallend grote zaal) de basgitarist in zijn pyama leek te staan. De violiste had een pakje aan waarvan het nut me pas duidelijk werd toen ze ook grote trom bleek te spelen, want toen leek ze regelrecht uit de fanfare weggelopen. Maar voordat je denkt dat ik er mijn zinnen op heb gezet om iedereen af te kraken: de gitarist en drummer waren wel keurig en normaal gekleed. Dus daar heb ik lekker niks op aan te merken.
Overigens heb ik wel iets gezien dat ik nog niet eerder had gezien: een elektrische contrabas. Dat komt neer op een stok waar alleen het deel met de snaren en kam op zit. Het ziet er werkelijk niet uit... En het klinkt ook heel erg kunstmatig. Maar goed, dat verschil heb je ook met acoustische versus elektrische gitaren natuurlijk. Dus dat is op zich niet zo verwonderlijk.
Maar de door mij eerder genoemde magie van de contrabas komt hier absoluut niet bij naar voren.
Bovendien zag het er nog eens uit alsof de bassist een beetje tegen een kapstok stond te leunen... Nee, geef mij maar een gewone, normale, ouderwetse, met liefde bespeelde 'echte' contrabas. Hmmmmm...
Was er dan niks goed te melden?
Natuurlijk wel.
Lenette zingt prachtig.
Ze beweegt mooi (hoewel zoals eerder gemeld wel vaak de verkeerde kant op qua publiekscontact, maar haar ballet-/dansverleden is nog steeds duidelijk te zien).
De muzikanten speelden op zich prima.
En: het waren mooie liedjes.
De liedjes die voorbij kwamen varieerden van Italiaans en Spaans naar Engels en Nederlands. Er kwam zelfs nog een lied van Maarten van Roozendaal voorbij, maar ook De Dijk en (als ik het goed heb) Blof kwamen voorbij.
Er werd weinig uitleg gegeven omtrent waarom ze nou precies deze nummers had gekozen, maar wat ik wel heel goed vond is dat ze de "Italiaanse" gitarist liet uitleggen waar de Spaanse en Italiaanse teksten over gingen. Dat vind ik altijd mooier om naar te luisteren, als je ook nog weet waar het over gaat.
Wat vond ik er nou van?
Qua muzikaliteit was er bijzonder weinig op aan te merken. Zang en muziek waren dik in orde. Qua uitvoering (binding met het publiek), kostumering (met name de pyama van de bassist) en variatie (teveel solo's) vond ik het echter af en toe wat storend.
Maar de muzikaliteit wint het toch van de storende elementen.
Dus: ga gewoon. Desnoods doe je je ogen dicht. Maar zingen kan Lenette nog steeds geweldig.
O en wellicht nog een leuk nieuwtje: afgelopen week stond in de krant dat Lenette volgend jaar weer in een musical gaat spelen, ditmaal een musical die is geïnspireerd door nummers van Doe Maar. Ben benieuwd wat dat gaat worden...
Links:
Helaas heeft Lenette voor zover ik kon nagaan geen eigen website.
Op de website van haar impressariaat zijn echter wel de volgende pagina's te vinden:
Algemene informatie over Lenette van Dongen
Informatie (en foto's!) over Rafels
<< Home