Theater: Tijdelijk Tekort Aan Chronisch Geluk

"Tijdelijk Tekort Aan Chronisch Geluk"
Door Maarten van Roozendaal en Egon Kracht

De traditie van de steeds met 1 woord langer wordende titels wordt voortgezet. De vraag is natuurlijk hoe lang hij dat vol gaat houden. Maar Maarten van Roozendaal weet wel raad met woorden.

Zijn vorige voorstelling heeft ervoor gezorgd dat mijn persoonlijk gebruik van het woord "gezellig" drastisch is ingeperkt. Maarten liet duidelijk merken dat hij die gezelligheid waar wij Hollanders om bekend staan, eigenlijk maar niks vind. En ook in deze voorstelling, zijn vijfde alweer, keer kan hij weer lekker brompotten.

Het eerste lied gaat gelijk over een voor hem "Normale dag" die eindigt in een inferno. Daarmee is de sfeer in een klap alweer gezet. Wat mij betreft wordt dit weer ouderwets genieten.
Je moet ervan houden. Zijn manier van zingen zal sommigen op de zenuwen werken, zijn manier van uitspreken van met name de t- en d-klanken aan het eind van woorden kan wellicht iets minder nadrukkelijk, maar als je daar doorheen kijkt (of, in dit geval, liever: luistert) én houdt van zwarte humor, onverwachte wendingen en af en toe een briljante woordspeling, dan is dit jouw artiest.

Het nummer waarin hij steeds wordt lastig gevallen door zijn partner, waarbij de gesprekken steeds korter en stuurser worden, is geweldig gevonden ("Hetzelfde Liedje"). Het lied waarin hij laat zien hoe machteloos je kunt staan als je iemand ziet wegglijden in apathie en/of depressie weet mij tot op het bot te raken ("Luiken").
Maar mijn persoonlijk hoogtepunt was het slotlied, "Vermeer". In dit lied wordt middels momentopnames verteld hoe eenvoudig, maar tegelijk alom aanwezig, liefde kan zijn. Geen nummer dus als je net in scheiding ligt. Minpuntje: de achter dit lied gekoppelde mime-act is weliswaar heel leuk gevonden - en bovendien knap uitgevoerd -, maar had wat mij betreft niet zozeer gehoeven. Het is geen echte toevoeging. De magie van dit lied zit in de combinatie van de tekst met de manier waarop het door Maarten wordt gebracht (uiteraard fraai begeleid door Egon), daar zijn helemaal geen beelden - en al helemaal geen grapjes - bij nodig. Maar ja, dat is dan weer mijn mening hè, maar daar is dit blog nou eenmaal voor.

Ik heb me laten vertellen dat dit voorlopig de laatste voorstelling van Maarten en Egon is. Volgend seizoen komt er een soort van overzichtsvoorstelling, waarbij er gebruik wordt gemaakt van extra muzikanten. Het is nog niet bekend (althans, niet publiek) wie dat zijn, maar de heren kennende, moeten dat goede muzikanten zijn. Want smaak hebben ze, en muzikaliteit blijft hoog in het vaandel staan.
Ik hoop wel van ganser harte dat dit niet inhoudt dat Maarten zijn theatercarrière stil zal zetten. Zijn voorstellingen met Egon zijn wat mij betreft altijd een van de hoogtepunten van een theaterseizoen. Dus... Ga alsjeblieft door!

Links:
Website van Maarten van Roozendaal
Website van Egon Kracht en zijn Troupe

Theater: De Ziener

"De Ziener"
Door Vincent Bijlo

Het ontbreekt hem weer eens niet aan zelfspot. Een blinde man die een voorstelling maakt die "De Ziener" heet. Dat is natuurlijk gelijk leuk binnenkomen.
Gelukkig verzandt Vincent Bijlo niet in zieligdoenerij, integendeel zelfs. Vaak zou je haast vergeten dat hij blind is. Pas als je hem dan weer ergens naar ziet tasten, herinner je het je weer.

Qua zangkwaliteit zijn er betere cabaretiers te vinden. Qua podiumpresentatie uiteraard ook; hij stuift immers niet als een dolle heen en weer maar stapt voorzichtig van plek naar plek, en er wordt (logisch natuurlijk) geen gebruik gemaakt van visuele effecten.
Maar ondanks dat weet hij toch te boeien. Hoewel het stuk met de synthesizer wat mij betreft wel wat korter had gemogen, maar goed, dat is een kleinigheidje. Ik kan me voorstellen dat als je wereld niet uit beeld maar uit geluid bestaat, een synthesizer een nog veel indrukwekkender instrument is dan voor ons als zienden. En dat je het demonstreren van geluiden ook anders voelt als dat de zienden doen.

Maar goed, wij zijn de zienden, maar hij is de ziener.
Zijn motto is overigens dat hij niet zozeer blind is, als wel alles gewoon nogal anders ziet. Tja, daar valt weinig tegenin te brengen natuurlijk. En aan het eind van de voorstelling laat hij ook nog even zien dat hij, als wij ineens in zijn wereld worden geworpen, alles niet alleen anders, maar ook veel beter ziet. Zoals de Engelsen zeggen: "Point taken..."

Link:

Webiste van Vincent Bijlo