Tussendoor: ik hou van contrabas

Ja, inderdaad. Ik hou van contrabas.
Het is een prachtig instrument, met een heel mooi betoverend geluid. Persoonlijk vind ik dat dat geluid van een bas op zijn mooist is als hij met strijkstok bespeeld wordt, in plaats van met de hand, maar dat is dan niet meer dan mijn voorkeur. Beide vormen zijn mooi.

Maar niet alleen het geluid is prachtig, het is ook een heel intiem instrument.
Nou heb ik het dus niet over mensen die zo'n instrument bespelen alleen maar omdat het hun beroep is. Dat is trouwens mijn grootste ergernis bij muzikanten, als je aan hun koppen kan zien dat ze het niet naar hun zin hebben, dat ze er alleen maar staan om brood op de plank te krijgen.
Nee, ik heb het over muzikanten, die echt een band hebben met hun instrument. Gelukkig heb ik veel echte muzikanten zien optreden, zowel live als op tv/DVD, en dan krijg je er zelf ook lol in, alleen al door ernaar te kijken.

En als zo'n echte muzikant dan een contrabas bespeelt, dan wordt dat een heel bijzonder, heel intiem gebeuren. Een contrabas is een intiem instrument.

Grappig is wel, dat de soort intimiteit verschilt per sekse.
Als je een vrouwelijk bassiste ziet, dan is het meestal een soort van omarmen, knuffelen, haast beschermend, alsof het een kind is.
Terwijl als je een man ziet spelen die echt verbonden is met zijn bas en met de muziek, dan krijgt het haast iets erotisch. Het is echt een heel sexy gezicht als je zo iemand ziet spelen. Ik moet steeds denken aan dat plaatje op de hoes van de DVD en CD van Dirty Dancing, met dat meisje dat voor Patrick Swayze staat, haar linker arm in de lucht, zijn armen om haar heen.
De volgende keer als je een man écht bas ziet spelen, denk daar eens aan. Magnetisch. Erotisch...

Zucht. Tot zover voor deze keer...

Theater: Ouwe Meuk!

Ouwe Meuk!
Door Theatergroep Flint, m.m.v. Maarten van Roozendaal en Egon Kracht

Het motto van deze voorstelling was dat oude Hollandse liederen uit de vergetelheid werden gered door Felix Strategier en Maarten van Roozendaal. De aanwezigheid van Maarten en zijn vaste bassist Egon Kracht, gecombineerd met dit bijzondere thema waren voor mij genoeg reden om mijn zus over te halen om samen af te reizen naar de Roode Bioscoop in Amsterdam.
Gelukkig bleek deze tocht niet voor niks. Want wat hebben we gelachen!

Felix Strategier was voor mij een onbekende. Maar gedurende deze voorstelling heb ik ontzettend veel respect gekregen voor deze man. Hij kan zingen, maar is ook nog eens leuk. Het beste voorbeeld daarvan is zijn hilarische uitvoering van het "Begrafenislied", over een ouderwetse Amsterdamse begrafenis. Hierbij zingt hij niet alleen de teksten, maar weet met mimiek en fysiek haast het gevoel te geven dat je het ook echt voor je ziet.
Maar gelukkig is hij niet alleen maar leuk. Hij weet ook mensen te raken bij nummers die daarom vragen.

Ook Maarten weet op de juiste momenten de juiste toon te treffen. Niet alleen letterlijk, maar gelukkig ook figuurlijk.
Hij is natuurlijk met name bekend van zijn voorstellingen met Egon Kracht, maar laat hier zien dat hij ook in een groter gezelschap, waar hij bovendien de zang-spotlight moet delen met een ander, zich prima weet te redden.

Bijzonder knap was het nummer waarvan ik vermoed dat het "Water" heet, waarbij Maarten en Felix afwisselend elkaars zinnen afmaakten, daarbij keurig de buigingen in uitspraak en zinswendingen van elkaar overnemend. Geweldig gedaan. Hoeveel uren oefenen zouden daar in vredesnaam in zitten?

Egon Kracht speelt weer als vanouds heerlijk op zijn contrabas. Niks mis mee. Meer ga ik dit keer niet zeggen, hij is door mij al zo vaak opgehemeld...
Ook gitarist Joeri de Graaf weet zich tussen al deze zeer ervaren podiumbeesten uitstekend staande te houden. En dat terwijl hij de stukken pas twee weken voor het begin van de serie voorstellingen, in handen kreeg (wegens de onverwachte uitval van de gitarist die eigenlijk gebruikt zou worden). Complimenten en respect dat hij dit alles zo snel in de vingers heeft gekregen.

Het repertoire omvatte liederen van begin twintigste eeuw, zeg maar van zo rond 1900 tot net na de oorlog. Lollige liedjes, maar ook maatschappelijk drama ("Moeder gaat uit dansen"), en zelfs protestliederen, bijvoorbeeld tegen de onmenselijke behandeling van mensen met een donkere huid (met name gericht op het toenmalige Indië, als ik het goed begrepen heb).
Zoals waarschijnlijk heel veel mensen die van ver na de Oorlog dateren, kende ik vrijwel geen van deze liederen, maar ik vond het een bijzondere, leuke, boeiende ervaring om dit te horen.

Een speciale rol was weggelegd voor Maarten Eilander, van het Theater Instituut Nederland. Hij was met wasrolspeler en al aanwezig en demonstreerde rond de pauze hoe het "toen" allemaal klonk. Bovendien wist hij bijzonder veel te vertellen over de geschiedenis van de Nederlandse liederen, en over de ontwikkeling van het theater en cabaret in de eerste helft van de twintigste eeuw. Zo steek je nog eens wat op!

Over de Roode Bioscoop wil ik nog zeggen dat ik het een bijzonder sfeervol zaaltje vond. Erg klein (érg klein ja), maar toch knus. Door de kleine ruimte was geen versterking nodig, wat de puurheid van het geluid alleen maar ten goede komt. Je hoort immers alles zonder kunstmatige trucs. Hoewel het dus voor mij ongebruikelijk was om voor een voorstelling helemaal naar Amsterdam te komen, was het wel degelijk iets bijzonders.

Overigens, mijn zusje (in de twintig) heeft zich ook bijzonder vermaakt. Het is dus écht niet alleen geschikt voor mensen die de in deze voorstelling voorbij komende liederen ooit nog zelf in de oorspronkelijke uitvoering gehoord hebben.

Het enige minpunt wat mij betreft is dat deze voorstelling niet op CD verschijnt. Een bijzonder groot gemis! Dus, heren, als jullie je nog eens vervelen of zo... zet het dan gewoon op CD. Je doet er een hoop mensen plezier mee!

Links:
Website van deze voorstelling (onderdeel van de site van Theatergroep Flint)
Website van Maarten van Roozendaal
Website van Egon Kracht en zijn Troupe

Theater: Ik Ben Blij Dat Ik Mezelf Niet Ben

"Ik Ben Blij Dat Ik Mezelf Niet Ben"
Door Jeroen van Merwijk

Jeroen van Merwijk is een apart geval.
Zijn stemgeluid is zonder meer uniek te noemen. Zijn humeur is meestal te vergelijken met dat van Hans Dorrestijn, en zijn teksten zijn veelal scherp.
Je moet hier dus heel bewust voor kiezen. Mensen die denken bij het indienen van hun theaterabonnement "Hé, we hebben dit jaar nog geen cabaret, ach, weet je wat, Van Merwijk, daar heb ik geloof ik wel eens van gehoord, laten we deze maar nemen dan..." zullen over het algemeen niet allemaal met een gevoel naar huis gaan van "Jongejonge wat hebben we weer gelachen zeg". Dat was ook deze voorstelling weer te merken: het aantal weglopers was weer hoog.
Terwijl Jeroen in deze voorstelling nog wel zó hard probeerde om eens niet zichzelf te zijn...

Ik was wel iemand die bewust voor deze voorstelling had gekozen. Jeroen's zwartgallige humor en scherpe teksten zijn namelijk wel mijn idee van een leuke avond. Maar tot mijn verbijstering bleek Jeroen dit keer 'leuk' te willen zijn.
Hij had, zo zei hij, kritieken gekregen van de theaters dat zijn stijl niet zo aansloeg, dat het publiek niet meer wilde komen, en dat hij dus maar eens wat anders moest doen, namelijk: 'leuk'.
En daar zit het probleem. Jeroen van Merwijk ís niet 'leuk'. Hij is geen platte humor, zinloze vuilspuiterij of onderbroekenlol, dingen die in het algemeen door het grote publiek als 'leuk' worden beschouwd.
Bij Jeroen verwacht je vondsten als "Wat zijn de vrouwen groot / wat zijn de vrouwen groot / Ik lag laatst op het strand / Ik dacht: daar ligt een rondvaartboot", of geniale teksten als het op het eerste gezicht zo vrolijke, maar als je beter luistert ó zo kritische "Wy syn een half jaar in Neerland gewees". Jawel, dat lied waar Karin Bloemen mee scoorde. Dat heeft Jeroen van Merwijk dus geschreven.
En die twee lagen, waarbij je als je niet goed oplet gewoon denkt "Ach, aardig liedje", maar pas bij goed luisteren achter de dubbele bodem - en daarmee het venijn - komt, dát is de kracht van Jeroen van Merwijk.

Hij gebruikte in de voorstelling een soort van 'voice-over', die hem steeds corrigeerde als hij weer zijn oude vertrouwde cynische zelf dreigde te laten overheersen.
Persoonlijk vond ik dat uitermate storend. Het was gewoon niet leuk, en het was ook niet nodig. Dit soort kunstgrepen heeft Jeroen niet nodig.
En op de een of andere manier had ik het idee dat Jeroen er zelf ook niet blij mee was.
Hij kreeg de zaal ook niet mee, en hij leek af en toe een beetje wanhopig. Nou weet ik dat bij ons vaak een behoorlijk stug publiek zit, maar bij eerdere voorstellingen lukte het hem wel om de zaal achter zich te krijgen. Maar dit keer dus niet.
Heel jammer. Want mede daardoor liepen er mensen weg (wat ik persoonlijk hoogst onbeleefd vind, maar goed). En dat doet de stemming ook weer geen goed.

Ik was echt teleurgesteld.

Jeroen van Merwijk is Jeroen van Merwijk.
Ik ben heel blij dat hij Jeroen van Merwijk is: hij is min of meer uniek. Zijn stijl van zingen, muziek spelen en vertellen ís Jeroen van Merwijk.
En ik hoop van ganser harte dat Jeroen heel snel zichzelf weer wordt. Met alleen een gitaar en een stel geweldige teksten. Zonder fratsen, zonder leukdoenerij. Gewoon weer Jeroen. Volgende voorstelling maar weer dan?

Bios: Troy

Oké, ik ben bevooroordeeld. En een zeikerd.
Ik vind namelijk dat, als je een boek verfilmt, je je ook aan dat boek moet houden. Zéker als het een Klassieker is. En ik durf te stellen dat het verhaal van de Trojaanse Oorlog, zoals verteld in de Ilias van Homeros, een Klassieker is.
Daarom mijn verbijstering: wat hebben ze in vredesnaam met het verhaal gedaan????????

Ten eerste. De belegering van Troje duurde negen jaar. En niet, zoals nu wordt gesuggereerd, hoogstens iets van een maandje (en bij dat maandje tel ik voor het gemak de overeengekomen rouwperiode maar even mee).
Ten tweede. Waarom wordt er vrijwel geen aandacht gegeven aan het feit dat ook Paris al getrouwd is? De man neemt nota bene een (ook!) getrouwde vrouw mee naar zijn eigen huis. Kun je het je voorstellen? Komt je man na een soort van vredesmissie thuis, hoor je dit: "Honey, I'm home! O en ik heb ook nog wat mee gebracht, de liefde van mijn leven, enne daardoor krijgen we ook nog oorlog, maar ik ben lekker verliefd. Doewie!"
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Grotere en minder grote fouten, die weinig heel laten van het oorspronkelijke verhaal.

Maar goed, eerlijk is eerlijk.
Stél dat je het oorspronkelijke verhaal nou niet kent. Of niet zo goed. Of stel dat je gewoon niet zo'n zeikerd bent als ik.
Dan heb je best een leuke film. Ik bedoel, Brad Pitt, Orlando Bloom, Eric Bana... Daar zit voor ieder's smaak wel wat bij zou je denken. En al die mannen lopen bovendien rond in (zeer korte) wapenrokken. (Zo kort zelfs, dat ik ergens las dat het spulletje van Brad Pitt in bepaalde opnames met pleisters aan de kant moest worden gehouden omdat het anders in beeld zou verschijnen. Maar dat terzijde...) Dus je hebt veel welgevormde lichamen in beeld.
En ook de vrouwen die erin zitten zijn het aanzien waard.
Bovendien zit er ook goede actie in, fraaie decors, mooie massa-scènes, zeer goed gemaakte kostuums... Kortom, visueel is het een feestje.

Conclusie:
Voor degenen die hechten aan nauwkeurigheid en die het verhaal kennen: ga niet. Je ergert je kapot. Het enige dat nog de moeite waard is, is het visuele deel (decors, kostuums, de fysiek van de acteurs)
Maar ken je het verhaal niet (goed), of maakt het je niks uit dat er aan alle kanten aan gerommeld is, dan heb je zéker een hele goede avond.