CD: Confessions on a Dance Floor
“Confessions on a Dance Floor”
Door Madonna
Madonna, ach, wat een jeugdsentiment zeg. Ja inderdaad, ik kom uit de tijd van “Like a virgin”, “Papa don’t preach”, “Holiday” en “Borderline” (van dat laatste nummer heeft The Scene trouwens nog een hele mooie versie gemaakt, maar dat terzijde). En natuurlijk de opschudding toen “Like a prayer” uitkwam, of in ieder geval de clip daarvan. Wat raakten we toen nog overstuur van weinig zeg.
Maar goed, twintig jaar later (of is het nog meer zelfs? Poeh, ik word écht oud…) doet ze nog steeds mee. En hoe. Ze zingt en danst nog alsof ze nog steeds twintig is, hoewel er tijdens haar live-concerten nog wel eens een playback-act tussen schijnt te zitten. Maar daar heb je op een CD geen last van natuurlijk.
Ik moet toegeven dat ik Madonna de laatste tien jaar (zeg maar) niet zo gevolgd heb. Ik heb ook geen CD’s van haar uit die tijd. Ik vond Madonna het leukste in de tijd waar ik het hierboven over had; wat ze de afgelopen jaren heeft gedaan kon me niet zo boeien.
En eigenlijk hou ik ook helemaal niet van dance- en housemuziek. Wat mij betreft moet muziek wel muziek zijn, en niet alleen maar boem-boem-boem en dan twee akkoorden daartussendoor. Nee, het moet wel melodie en muzikaliteit hebben. Ik heb me in de jaren ’90 dan ook flink geërgerd aan de hitparades: daar zat voor mij behoorlijk weinig leuks tussen.
Maar nu dan toch “Confessions on a Dance Floor”. Zoals de titel zegt, inderdaad, dance.
Eigenlijk is de hele CD één vloeiend in elkaar overlopende track. Tenminste, er zitten wel verschillen tussen de nummers, maar de beat blijft doorlopen. Je merkt soms ook alleen aan het verspringen van de cijfers op je display dat er een nieuwe track begint. En hoewel ik – zoals gezegd – geen fan ben van dance, stoort dat me in dit geval niet eens.
Er zit genoeg muziek om de beat heen zodat het toch redelijk aangenaam luisteren is.
Het eerste nummer is gelijk een leuke binnenkomer. Er is gebruik gemaakt van een sample van “Gimme gimme gimme”, van Abba. Altijd leuk natuurlijk om ‘ouwe’ en nieuwe muziek samen te laten komen. Ik heb ooit begrepen dat Madonna een van de weinige artiesten ter wereld is die toestemming heeft om een stukje Abba te samplen. En persoonlijk vind ik dat ze dat goed heeft gedaan. Het intro grijpt je gelijk, en sleept je mee de rest van de CD in.
En ook de rest van de tracks is - door de constante beat - meeslepend.
Maar er zitten ook mindere nummers tussen. Bijvoorbeeld een dreinend nummer als “I love New York”, dat verveelt vrij snel. (Maar goed, ik ben dan ook geen chauvinistische Amerikaan: die vinden het ongetwijfeld geweldig, zo'n ode aan The Big Apple.)
En die constante beat is ook wel gelijk een minpunt: er zit nogal weinig variatie in de verschillende nummers. Het lijkt allemaal al snel op elkaar.
Maar over het algemeen is het best uit te houden, deze CD.
Kortom: een prima plaat om in de auto te draaien. De tijd vliegt voorbij.
Door Madonna
Madonna, ach, wat een jeugdsentiment zeg. Ja inderdaad, ik kom uit de tijd van “Like a virgin”, “Papa don’t preach”, “Holiday” en “Borderline” (van dat laatste nummer heeft The Scene trouwens nog een hele mooie versie gemaakt, maar dat terzijde). En natuurlijk de opschudding toen “Like a prayer” uitkwam, of in ieder geval de clip daarvan. Wat raakten we toen nog overstuur van weinig zeg.
Maar goed, twintig jaar later (of is het nog meer zelfs? Poeh, ik word écht oud…) doet ze nog steeds mee. En hoe. Ze zingt en danst nog alsof ze nog steeds twintig is, hoewel er tijdens haar live-concerten nog wel eens een playback-act tussen schijnt te zitten. Maar daar heb je op een CD geen last van natuurlijk.
Ik moet toegeven dat ik Madonna de laatste tien jaar (zeg maar) niet zo gevolgd heb. Ik heb ook geen CD’s van haar uit die tijd. Ik vond Madonna het leukste in de tijd waar ik het hierboven over had; wat ze de afgelopen jaren heeft gedaan kon me niet zo boeien.
En eigenlijk hou ik ook helemaal niet van dance- en housemuziek. Wat mij betreft moet muziek wel muziek zijn, en niet alleen maar boem-boem-boem en dan twee akkoorden daartussendoor. Nee, het moet wel melodie en muzikaliteit hebben. Ik heb me in de jaren ’90 dan ook flink geërgerd aan de hitparades: daar zat voor mij behoorlijk weinig leuks tussen.
Maar nu dan toch “Confessions on a Dance Floor”. Zoals de titel zegt, inderdaad, dance.
Eigenlijk is de hele CD één vloeiend in elkaar overlopende track. Tenminste, er zitten wel verschillen tussen de nummers, maar de beat blijft doorlopen. Je merkt soms ook alleen aan het verspringen van de cijfers op je display dat er een nieuwe track begint. En hoewel ik – zoals gezegd – geen fan ben van dance, stoort dat me in dit geval niet eens.
Er zit genoeg muziek om de beat heen zodat het toch redelijk aangenaam luisteren is.
Het eerste nummer is gelijk een leuke binnenkomer. Er is gebruik gemaakt van een sample van “Gimme gimme gimme”, van Abba. Altijd leuk natuurlijk om ‘ouwe’ en nieuwe muziek samen te laten komen. Ik heb ooit begrepen dat Madonna een van de weinige artiesten ter wereld is die toestemming heeft om een stukje Abba te samplen. En persoonlijk vind ik dat ze dat goed heeft gedaan. Het intro grijpt je gelijk, en sleept je mee de rest van de CD in.
En ook de rest van de tracks is - door de constante beat - meeslepend.
Maar er zitten ook mindere nummers tussen. Bijvoorbeeld een dreinend nummer als “I love New York”, dat verveelt vrij snel. (Maar goed, ik ben dan ook geen chauvinistische Amerikaan: die vinden het ongetwijfeld geweldig, zo'n ode aan The Big Apple.)
En die constante beat is ook wel gelijk een minpunt: er zit nogal weinig variatie in de verschillende nummers. Het lijkt allemaal al snel op elkaar.
Maar over het algemeen is het best uit te houden, deze CD.
Kortom: een prima plaat om in de auto te draaien. De tijd vliegt voorbij.
<< Home