Theater: Joe's Garage
"Joe's Garage"
Door Egon Kracht en The Troupe
Joe's Garage is een rockopera van Frank Zappa.
Dat is ook gelijk de reden dat ik er nog nooit naartoe ben geweest.
Ik weet weinig van Zappa, maar had nooit echt het idee dat dat nou iets zou zijn waar ik heftig van uit mijn dak zou gaan.
Maar toen ik er achter kwam dat dit het laatste seizoen is dat The Troupe deze (door de Erven Zappa geautoriseerde!) uitvoering zou doen, en inmiddels het werk van Egon Kracht en The Troupe kennende, besloot ik het er toch maar op te wagen.
Dus toog ik gisteren naar Amersfoort, waar in de Stadshal het voor deze gelegenheid uit 8 man bestaande gezelschap zich stortte op Zappa.
Qua muzikanten kwam ik veel "bekenden" tegen: natuurlijk Egon Kracht op basgitaar, maar ook zijn broer, gitarist Milan Kracht, toetsenist Jan-Peter Bast (de lekkerst uitziende toetsenist die ik ken! Daar wil ik wel eens een pianoles van hebben...) en percussionist Murk Jiskoot, die ik alle drie al kende van de Mattheus Passion uitvoeringen die ik de afgelopen jaren heb bezocht.
Bovendien zanger/trompettist Jeroen Zijlstra en saxofonist Rutger Molenkamp van (natuurlijk) de band Zijlstra.
Frans van Deursen (die ongelofelijk veel gedaan heeft op tv en in musicals en theaters, waaronder een fantastische partij in de Ode aan Ramses) deed ook zang en de stem van "The Central Scrutinizer", waarbij als ik het goed gezien heb twee megafoons om zeep zijn geholpen. En last but certainly not least drummer Freek Kroon, die ik zelf nog niet kende, maar die ook al vaker met Egon heeft gewerkt.
Een gevarieerd gezelschap aan ervaren (en zoals ik inmiddels weet ook zeer enthousiaste) musici dus.
Wat gebeurt er als je die enthousiastelingen vervolgens loslaat op een stuk van Zappa?
Dan krijg je een avond met muziek waar de vonken vanaf knallen.
Zoals gezegd weet ik niks van Zappa. Ja, dat die ergens in de jaren '60-'70 al bezig was. En dat hij maatschappijkritisch was. En dat hij iets met gitaren had. En dat het over het algemeen niet als bijzonder toegankelijk wordt gezien.
Van Joe's Garage heb ik dan nog gelezen dat het gaat over een jongeman die heel graag muziek wil maken, maar die leeft in een wereld waar muziek verboden is en The Central Scrutinizer als een soort van Big Brother de boel in de gaten houdt.
En dat verhaal wordt dus gespeeld met 8 man op een podium.
Helaas was, met name in de tweede helft, de zang soms erg lastig te verstaan door het overheersen van de drum- en gitaarpartijen. Maar als "net meisje" (althans, mijn ouders hebben ernstig hun best gedaan dat van mij te maken, of het is gelukt daar laat ik me maar niet over uit) is dat geloof ik maar goed ook.
Heel kort door de bocht was het puberale seksverhaaltjes, onderbroekenlol en maatschappijkritiek op heftige, waarschijnlijk onder de invloed van diverse niet-lichaamseigen stoffen ontstane zeventiger-jaren rock. Maar daarmee doe ik het geheel gelijk ongelofelijk tekort.
Ja, er is een overduidelijke rol voor seks. Maar wat wil je, het komt uit de jaren '70.
En ja, er zit heel veel humor in: ik hoef maar te denken aan de mimiek van Frans, en ik moet nog steeds lachen; maar ook de teksten zijn bij vlagen echt heel grappig, doordat het zo overtrokken is. Maar soms is het ook gewoon té flauw. Althans voor een "net meisje"; misschien zijn wat minder gefrustreerde vrouwen dan ik, of mannen in het algemeen, daar ontvankelijker voor.
En ook ja, er zit ook een maatschappelijke boodschap in.
En soms is de muziek en de tekst echt niet te volgen, dus het vermoeden van het gebruik van geestverruimende middelen lijkt me niet echt vergezocht.
Maar toch is het niet eerlijk om deze voorstelling zo neer te zetten.
Hoe ik het dan wel moet zeggen? Ik weet het eigenlijk niet. Ik stond toch wel een beetje met mijn mond vol tanden. Ik weet niet precies wat ik ervan denken moet. Moet het op me laten inwerken, me meer verdiepen in de teksten (voor mij zijn muziek en teksten altijd een onlosmakelijk geheel: je moet beide kennen om een stuk echt op waarde te kunnen schatten). Heb trouwens van de heren musici wat tips gekregen daartoe, waarvoor dank.
Eigenlijk kan ik alleen maar zeggen: GA!
Ook als je niks van Zappa weet.
Ook als je vrouw bent.
Ook als je denkt dat het niks voor je is.
De enige reden die je kunt opbrengen om niet te gaan is als je absoluut niet van gitaarmuziek houdt. Want dat zit er heel veel in, dus als je daar niet tegen kan heb je een probleem.
Maar als je houdt van muziek, bereid bent om je open te stellen voor iets dat je wellicht nog niet kent, en het leuk vindt om te kijken naar een groep muzikanten die enthousiast zijn, heel goed kunnen spelen, daar enorme lol in hebben en er bovendien ook vrijwel allemaal erg appetijtelijk uit zien... Dan zou ik zeggen: grijp je kans, nu het nog kan! Het laatste seizoen Joe's Garage! GA!!
Link:
Website van Egon Kracht en zijn Troupe
Door Egon Kracht en The Troupe
Joe's Garage is een rockopera van Frank Zappa.
Dat is ook gelijk de reden dat ik er nog nooit naartoe ben geweest.
Ik weet weinig van Zappa, maar had nooit echt het idee dat dat nou iets zou zijn waar ik heftig van uit mijn dak zou gaan.
Maar toen ik er achter kwam dat dit het laatste seizoen is dat The Troupe deze (door de Erven Zappa geautoriseerde!) uitvoering zou doen, en inmiddels het werk van Egon Kracht en The Troupe kennende, besloot ik het er toch maar op te wagen.
Dus toog ik gisteren naar Amersfoort, waar in de Stadshal het voor deze gelegenheid uit 8 man bestaande gezelschap zich stortte op Zappa.
Qua muzikanten kwam ik veel "bekenden" tegen: natuurlijk Egon Kracht op basgitaar, maar ook zijn broer, gitarist Milan Kracht, toetsenist Jan-Peter Bast (de lekkerst uitziende toetsenist die ik ken! Daar wil ik wel eens een pianoles van hebben...) en percussionist Murk Jiskoot, die ik alle drie al kende van de Mattheus Passion uitvoeringen die ik de afgelopen jaren heb bezocht.
Bovendien zanger/trompettist Jeroen Zijlstra en saxofonist Rutger Molenkamp van (natuurlijk) de band Zijlstra.
Frans van Deursen (die ongelofelijk veel gedaan heeft op tv en in musicals en theaters, waaronder een fantastische partij in de Ode aan Ramses) deed ook zang en de stem van "The Central Scrutinizer", waarbij als ik het goed gezien heb twee megafoons om zeep zijn geholpen. En last but certainly not least drummer Freek Kroon, die ik zelf nog niet kende, maar die ook al vaker met Egon heeft gewerkt.
Een gevarieerd gezelschap aan ervaren (en zoals ik inmiddels weet ook zeer enthousiaste) musici dus.
Wat gebeurt er als je die enthousiastelingen vervolgens loslaat op een stuk van Zappa?
Dan krijg je een avond met muziek waar de vonken vanaf knallen.
Zoals gezegd weet ik niks van Zappa. Ja, dat die ergens in de jaren '60-'70 al bezig was. En dat hij maatschappijkritisch was. En dat hij iets met gitaren had. En dat het over het algemeen niet als bijzonder toegankelijk wordt gezien.
Van Joe's Garage heb ik dan nog gelezen dat het gaat over een jongeman die heel graag muziek wil maken, maar die leeft in een wereld waar muziek verboden is en The Central Scrutinizer als een soort van Big Brother de boel in de gaten houdt.
En dat verhaal wordt dus gespeeld met 8 man op een podium.
Helaas was, met name in de tweede helft, de zang soms erg lastig te verstaan door het overheersen van de drum- en gitaarpartijen. Maar als "net meisje" (althans, mijn ouders hebben ernstig hun best gedaan dat van mij te maken, of het is gelukt daar laat ik me maar niet over uit) is dat geloof ik maar goed ook.
Heel kort door de bocht was het puberale seksverhaaltjes, onderbroekenlol en maatschappijkritiek op heftige, waarschijnlijk onder de invloed van diverse niet-lichaamseigen stoffen ontstane zeventiger-jaren rock. Maar daarmee doe ik het geheel gelijk ongelofelijk tekort.
Ja, er is een overduidelijke rol voor seks. Maar wat wil je, het komt uit de jaren '70.
En ja, er zit heel veel humor in: ik hoef maar te denken aan de mimiek van Frans, en ik moet nog steeds lachen; maar ook de teksten zijn bij vlagen echt heel grappig, doordat het zo overtrokken is. Maar soms is het ook gewoon té flauw. Althans voor een "net meisje"; misschien zijn wat minder gefrustreerde vrouwen dan ik, of mannen in het algemeen, daar ontvankelijker voor.
En ook ja, er zit ook een maatschappelijke boodschap in.
En soms is de muziek en de tekst echt niet te volgen, dus het vermoeden van het gebruik van geestverruimende middelen lijkt me niet echt vergezocht.
Maar toch is het niet eerlijk om deze voorstelling zo neer te zetten.
Hoe ik het dan wel moet zeggen? Ik weet het eigenlijk niet. Ik stond toch wel een beetje met mijn mond vol tanden. Ik weet niet precies wat ik ervan denken moet. Moet het op me laten inwerken, me meer verdiepen in de teksten (voor mij zijn muziek en teksten altijd een onlosmakelijk geheel: je moet beide kennen om een stuk echt op waarde te kunnen schatten). Heb trouwens van de heren musici wat tips gekregen daartoe, waarvoor dank.
Eigenlijk kan ik alleen maar zeggen: GA!
Ook als je niks van Zappa weet.
Ook als je vrouw bent.
Ook als je denkt dat het niks voor je is.
De enige reden die je kunt opbrengen om niet te gaan is als je absoluut niet van gitaarmuziek houdt. Want dat zit er heel veel in, dus als je daar niet tegen kan heb je een probleem.
Maar als je houdt van muziek, bereid bent om je open te stellen voor iets dat je wellicht nog niet kent, en het leuk vindt om te kijken naar een groep muzikanten die enthousiast zijn, heel goed kunnen spelen, daar enorme lol in hebben en er bovendien ook vrijwel allemaal erg appetijtelijk uit zien... Dan zou ik zeggen: grijp je kans, nu het nog kan! Het laatste seizoen Joe's Garage! GA!!
Link:
Website van Egon Kracht en zijn Troupe
<< Home