DVD: Jesus Christ Superstar (versies 1973 en 2000)
Eindelijk! De originele filmversie van Jesus Christ Superstar is aangekomen in Europa. Ik kan alleen maar zeggen: HALLELUJA!
Ik ben echt helemaal weg van deze film, de muziek, en ook voor waar het voor staat. Zelfs als je het religieuze aspect terzijde schuift, is het een aangrijpend verhaal.
Omdat de originele versie uit 1973 pas vorige week is uitgekomen hier in Nederland, hebben we het tot die tijd moeten doen met een remake uit 2000. Deze remake is opgenomen in een studio, en is veel moderner dan de 1973-versie (hoewel die voor zijn tijd ook al behoorlijk modern was en voor heel wat opschudding zorgde).
Het leek mij wel leuk om de beide versies te vergelijken op verschillende punten, en aan te geven welke film op welk onderdeel de beste is. Maar eh, het is natuurlijk alleen maar mijn mening… Je moet het wel zelf even controleren!
Mooiste landschappen: 1973, natuurlijk. Valt niet aan te tornen. Dit verhaal hoort in de woestijn, en in deze versie staat het daar dus ook.
Mooiste decors: 2000. Is veel aandacht aan besteed.
Beste geluidskwaliteit: 2000. De 1973 is gewoon Dolby 2.0 stereo, en het geluid is erg zacht opgenomen. Ik moet hem echt hard zetten voor ik wat hoor. Het geluid is ook niet digitaal verbeterd of zo. En ik keek er nog zó naar uit om de oude liedjes een keer in een goede kwaliteit te horen… Helaas!
Meest emotionele versie: 1973. Maar… Op sommige punten (met name Maria Magdalena) is er ook gewoon te veel emotie. Ik weet ook wel dat ze heel erg emotioneel moet zijn als ze “I don’t know how to love him” zingt, maar moet ze daar nou echt bij kijken alsof ze iets heel smerigs ruikt?
Meest getergde Jezus: 1973, met enorme voorsprong. Ted Neely is absoluut geloofwaardig in het personage dat hij neerzet, terwijl Glenn Carter toch gewoon een acteur blijft. Ik zeg niet dat ie slecht is of zo, maar ik vind dat Ted Neely veel beter is in de afdeling “gepijnigd kijken”. Bij hem zie je zijn verwarring, het overweldigd worden door al die mensen die wat van hem willen, zijn angst, zijn twijfel. Zijn pijn. Hij weet niet waarom hij dood moet, hij wil niet dood, maar hij weet wel dat er een pad voor hem is uitgezet en dat hij daar niet van kan afwijken.
Meeste symboliek: 2000. In deze versie zit bijna overal symboliek in. Let bijvoorbeeld op het verval in de kleding van Jezus. In het begin heeft hij een keurig stralend schoon pak aan, en naarmate de film verder gaat, wordt zijn kleding slordiger en vuiler.
Beste Judas: 1973, maar niet echt met veel verschil. Beide zijn goed. Maar 1973 is iets beter. Vind ik… Helaas is deze acteur, Carl Anderson, dit jaar overleden.
Beste zang: oei, moeilijk. Ik vind op zich Ted Neely goed zingen hier, maar Glenn Carter doet het zeker ook niet slecht. Over het algemeen vind ik de zang in de 2000 versie beter. Misschien ligt dat aan de algehele geluidskwaliteit, maar ik denk wel dat gemiddeld genomen de stemmen in 2000 beter zijn. Maar goed, wie ben ik...
Meest aansprekende Jezus: mijn persoonlijke favoriet is dan toch Ted Neely. Glenn Carter is mij net te modern. Maar nogmaals, dat is dan mijn mening…
Leukste Koning Herodes: 1973. Daar kan niemand tegenop! Rick Mayall had het moeilijk toen hij deze rol in de 2000 versie moest doen, en hij heeft duidelijk zijn best gedaan, en hij is echt wel leuk, maar die versie uit 1973 is gewoon hilarisch. Helemaal te gek man!
Beste extra op de DVD: dan ga ik voor het audiocommentaar op de 1973 versie. De regisseur, Norman Jewison, en Ted Neely kletsen gezellig over het maken van de film, hoe het allemaal was om zo’n film midden in de woestijn te vinden, waarom het zo geworden is als het is geworden enzovoorts. Meestal sla ik audiocommentaren over, maar deze is erg leuk.
Meest gruwelijke zweepscène: 2000. Omdat het meer laat zien. In de 1973 versie hoor je de zweepslagen, en je hoort Pilatus tellen, maar wat je ziet is bijna allemaal shots van de mensen die ernaar staan te kijken. En Jezus raakt in deze versie ook nog nauwelijks beschadigd, zeker niet wat je zou verwachten na 39 zweepslagen. Het lijkt net of het allemaal zo erg niet is…
Meest overtuigende Pilatus: 2000. Ik geloof niet echt dat het de Pilatus in de 1973 versie iets uitmaakt wat er gebeurt, en wat er met de man gebeurt die voor hem gebracht wordt. Hij probeert alleen zijn eigen hachje te redden ("Zolang ze mij de schuld maar niet geven..."). In mijn ogen lijkt de 2000 versie wel echt zich zorgen te maken om die kleine man die daar kapotgeslagen wordt en die ter dood wordt veroordeeld door zijn eigen volk.
Nou, er is nog veel meer te vergelijken, maar ik ga natuurlijk niet alles voorkauwen. Je moet echt beide versies zelf zien. Om sentimentele redenen, of omdat je van de muziek houdt, of misschien zelfs wel om een fractie te zien van het lijden dat Hij doorstond, zo lang geleden alweer. Raak onder de indruk. Sta misschien zelfs stil bij wat Hij voor ons heeft gedaan. Maar zelfs als je daarvoor niet naar een film kijkt, dan hoop ik nog dat je veel plezier hebt bij het kijken naar deze films. Maar dat zal best wel lukken!!
Ik ben echt helemaal weg van deze film, de muziek, en ook voor waar het voor staat. Zelfs als je het religieuze aspect terzijde schuift, is het een aangrijpend verhaal.
Omdat de originele versie uit 1973 pas vorige week is uitgekomen hier in Nederland, hebben we het tot die tijd moeten doen met een remake uit 2000. Deze remake is opgenomen in een studio, en is veel moderner dan de 1973-versie (hoewel die voor zijn tijd ook al behoorlijk modern was en voor heel wat opschudding zorgde).
Het leek mij wel leuk om de beide versies te vergelijken op verschillende punten, en aan te geven welke film op welk onderdeel de beste is. Maar eh, het is natuurlijk alleen maar mijn mening… Je moet het wel zelf even controleren!
Mooiste landschappen: 1973, natuurlijk. Valt niet aan te tornen. Dit verhaal hoort in de woestijn, en in deze versie staat het daar dus ook.
Mooiste decors: 2000. Is veel aandacht aan besteed.
Beste geluidskwaliteit: 2000. De 1973 is gewoon Dolby 2.0 stereo, en het geluid is erg zacht opgenomen. Ik moet hem echt hard zetten voor ik wat hoor. Het geluid is ook niet digitaal verbeterd of zo. En ik keek er nog zó naar uit om de oude liedjes een keer in een goede kwaliteit te horen… Helaas!
Meest emotionele versie: 1973. Maar… Op sommige punten (met name Maria Magdalena) is er ook gewoon te veel emotie. Ik weet ook wel dat ze heel erg emotioneel moet zijn als ze “I don’t know how to love him” zingt, maar moet ze daar nou echt bij kijken alsof ze iets heel smerigs ruikt?
Meest getergde Jezus: 1973, met enorme voorsprong. Ted Neely is absoluut geloofwaardig in het personage dat hij neerzet, terwijl Glenn Carter toch gewoon een acteur blijft. Ik zeg niet dat ie slecht is of zo, maar ik vind dat Ted Neely veel beter is in de afdeling “gepijnigd kijken”. Bij hem zie je zijn verwarring, het overweldigd worden door al die mensen die wat van hem willen, zijn angst, zijn twijfel. Zijn pijn. Hij weet niet waarom hij dood moet, hij wil niet dood, maar hij weet wel dat er een pad voor hem is uitgezet en dat hij daar niet van kan afwijken.
Meeste symboliek: 2000. In deze versie zit bijna overal symboliek in. Let bijvoorbeeld op het verval in de kleding van Jezus. In het begin heeft hij een keurig stralend schoon pak aan, en naarmate de film verder gaat, wordt zijn kleding slordiger en vuiler.
Beste Judas: 1973, maar niet echt met veel verschil. Beide zijn goed. Maar 1973 is iets beter. Vind ik… Helaas is deze acteur, Carl Anderson, dit jaar overleden.
Beste zang: oei, moeilijk. Ik vind op zich Ted Neely goed zingen hier, maar Glenn Carter doet het zeker ook niet slecht. Over het algemeen vind ik de zang in de 2000 versie beter. Misschien ligt dat aan de algehele geluidskwaliteit, maar ik denk wel dat gemiddeld genomen de stemmen in 2000 beter zijn. Maar goed, wie ben ik...
Meest aansprekende Jezus: mijn persoonlijke favoriet is dan toch Ted Neely. Glenn Carter is mij net te modern. Maar nogmaals, dat is dan mijn mening…
Leukste Koning Herodes: 1973. Daar kan niemand tegenop! Rick Mayall had het moeilijk toen hij deze rol in de 2000 versie moest doen, en hij heeft duidelijk zijn best gedaan, en hij is echt wel leuk, maar die versie uit 1973 is gewoon hilarisch. Helemaal te gek man!
Beste extra op de DVD: dan ga ik voor het audiocommentaar op de 1973 versie. De regisseur, Norman Jewison, en Ted Neely kletsen gezellig over het maken van de film, hoe het allemaal was om zo’n film midden in de woestijn te vinden, waarom het zo geworden is als het is geworden enzovoorts. Meestal sla ik audiocommentaren over, maar deze is erg leuk.
Meest gruwelijke zweepscène: 2000. Omdat het meer laat zien. In de 1973 versie hoor je de zweepslagen, en je hoort Pilatus tellen, maar wat je ziet is bijna allemaal shots van de mensen die ernaar staan te kijken. En Jezus raakt in deze versie ook nog nauwelijks beschadigd, zeker niet wat je zou verwachten na 39 zweepslagen. Het lijkt net of het allemaal zo erg niet is…
Meest overtuigende Pilatus: 2000. Ik geloof niet echt dat het de Pilatus in de 1973 versie iets uitmaakt wat er gebeurt, en wat er met de man gebeurt die voor hem gebracht wordt. Hij probeert alleen zijn eigen hachje te redden ("Zolang ze mij de schuld maar niet geven..."). In mijn ogen lijkt de 2000 versie wel echt zich zorgen te maken om die kleine man die daar kapotgeslagen wordt en die ter dood wordt veroordeeld door zijn eigen volk.
Nou, er is nog veel meer te vergelijken, maar ik ga natuurlijk niet alles voorkauwen. Je moet echt beide versies zelf zien. Om sentimentele redenen, of omdat je van de muziek houdt, of misschien zelfs wel om een fractie te zien van het lijden dat Hij doorstond, zo lang geleden alweer. Raak onder de indruk. Sta misschien zelfs stil bij wat Hij voor ons heeft gedaan. Maar zelfs als je daarvoor niet naar een film kijkt, dan hoop ik nog dat je veel plezier hebt bij het kijken naar deze films. Maar dat zal best wel lukken!!
