Rage: Sudoku
Als zelfbenoemd rage-tester kom ik natuurlijk niet uit onder dé grote rage van dit jaar: Sudoku.
Voor degenen die het afgelopen half jaar ergens op de noord- of zuidpool gezeten hebben: sudoku is een manier van puzzelen waarbij je de getallen 1 tot en met 9 negen keer in een vierkant moet invullen, en wel zodanig dat in elke rij, elke kolom en elk blokje van 3x3 die getallen allemaal maar 1 keer voorkomen. Klinkt ingewikkeld, maar als je het eenmaal door hebt valt het mee.
Uiteraard ben ik eigenwijs genoeg om niet op het allermakkelijkste niveau te beginnen. Nee, ik pak gelijk de drie sterren-versie.
Wellicht had ik dat beter niet kunnen doen. Het blijkt dat er toch een soort van oefening voor nodig is, om het systeem en de gedachten erachter door te krijgen. Maar uiteraard heb ik stug volgehouden (het kan immers toch niet zijn dat half Nederland het wél snapt, en ik niet???), en uiteindelijk begon ik het te snappen.
En in tegenstelling tot de scoubidou-rage van vorig jaar, waar ik bijzonder weinig aan vond, is dit wél verslavend. Zéér verslavend zelfs. Tja, daar was ik al bang voor.
Twee jaar geleden was ik ook al gezwicht voor het Japans logisch tekenen, weer een ander soort puzzel, en toen viel me al op dat de puzzels die aan Japan worden toegeschreven (ergens staat me bij dat de sudoku namelijk níet echt uit Japan komt, maar dat ze dat uit marketing-overwegingen er eens bij hadden gezet), mij enorm aanspreken. Het ziet er heel eenvoudig uit: een veld met vakjes en wat cijfers erin of ernaast, en dat moet je dan vol krijgen. En aan dat soort uitdagingen kan ik geen weerstand bieden...
Kortom: ik ben verslaafd!
Voor degenen die het afgelopen half jaar ergens op de noord- of zuidpool gezeten hebben: sudoku is een manier van puzzelen waarbij je de getallen 1 tot en met 9 negen keer in een vierkant moet invullen, en wel zodanig dat in elke rij, elke kolom en elk blokje van 3x3 die getallen allemaal maar 1 keer voorkomen. Klinkt ingewikkeld, maar als je het eenmaal door hebt valt het mee.
Uiteraard ben ik eigenwijs genoeg om niet op het allermakkelijkste niveau te beginnen. Nee, ik pak gelijk de drie sterren-versie.
Wellicht had ik dat beter niet kunnen doen. Het blijkt dat er toch een soort van oefening voor nodig is, om het systeem en de gedachten erachter door te krijgen. Maar uiteraard heb ik stug volgehouden (het kan immers toch niet zijn dat half Nederland het wél snapt, en ik niet???), en uiteindelijk begon ik het te snappen.
En in tegenstelling tot de scoubidou-rage van vorig jaar, waar ik bijzonder weinig aan vond, is dit wél verslavend. Zéér verslavend zelfs. Tja, daar was ik al bang voor.
Twee jaar geleden was ik ook al gezwicht voor het Japans logisch tekenen, weer een ander soort puzzel, en toen viel me al op dat de puzzels die aan Japan worden toegeschreven (ergens staat me bij dat de sudoku namelijk níet echt uit Japan komt, maar dat ze dat uit marketing-overwegingen er eens bij hadden gezet), mij enorm aanspreken. Het ziet er heel eenvoudig uit: een veld met vakjes en wat cijfers erin of ernaast, en dat moet je dan vol krijgen. En aan dat soort uitdagingen kan ik geen weerstand bieden...
Kortom: ik ben verslaafd!
