Nieuw-Zeeland: vakantieverslag deel 1

Al een paar dagen geleden aangekomen in Nieuw-Zeeland. Daarom nu maar eens een berichtje posten om te laten weten hoe het gaat.
Hoe is het in het kouwe Holland? Hier gaat het goed, alhoewel het weer niet echt is om over naar huis te schrijven. (Wat ik dus ook niet ga doen. Of nou ja, beetje dan: de eerste paar dagen was het goed, maar vandaag en gisteren was het errug nat. Ach, de NZ-ers lopen al weken te klagen over het weer, dus met die paar goede dagen valt het nog mee denk ik).
Ik hou het trouwens redelijk kort dit keer: aangezien ik nu op een nieuwjaarsfeestje zit is het natuurlijk een beetje aso om de hele avond achter een computertje te zitten terwijl er aan alle kanten gesocialized wordt.
Dus een kort verslag...
Reis was goed, koffers zijn ook allemaal aangekomen, en alles was nog heel. Ook wel eens leuk voor de verandering.
Op de eerste dag (25 dec) gelijk een kerstfeestje gehad, dus dat was wel aardig. Om 7 uur 's avonds ben ik wel min of meer in slaap gestort (dus niet gevallen, maar écht gestort, ik was in een keer weg, totaal pleite), en ik werd pas weer wakker de volgende ochtend om 7 uur. Dus ik heb wel wat ingehaald (wat ook wel nodig was want zoals bekend kan ik niet slapen in het vliegtuig, en dan is meer dan 24 uur vliegen toch een heel eind...)
Overigens, als het goed is krijg ik het dit keer voor elkaar dat ik de Glowworm Caves kan zien, en ook nog een Kiwi-huis (da's een huis waar ze dag en nacht hebben omgedraaid, zodat wij mensen overdag naar de kiwi's kunnen kijken, wat namelijk nachtdieren zijn). Dus dat zit in de voornemens.
Verder heb ik eigenlijk nog niet echt veel te vertellen, ik ben vooral nog lekker aan het uitrusten en bijtrekken van de reis. Ik probeer binnenkort nog een internetcafe te vinden, zodat ik wat uitgebreider kan mailen.
Voor degenen met een hobby- of beroepsmatige interesse in flora en fauna, ik ben vooral bezig de lokale flora op de digitale korrel te zetten. Daar zitten heel wat rare dingen bij... Maar dat krijgen jullie nog wel te zien.
Oh, nog een klein huishoudelijk puntje: ik heb hier wat problemen met SMS-en. Willen degenen die een SMS van mij hebben gehad, proberen een SMS aan me terug te sturen, en ook even een mailtje sturen als je dat hebt gedaan? Dan weet ik namelijk wie ik wel en niet kan bereiken en wie mij wel en niet kan bereiken. Voor het geval dat, zullen we maar zeggen.
Nou, ik ga me weer even onder de mensen begeven.
Laat ik afsluiten met iedereen een fantastisch nieuwjaar te wensen, doe voorzichtig met het vuurwerk, want ik wel graag na terugkomst wel complete handjes schudden, en maak er wat moois van.

Theater: Verzamelt Werk

"Verzamelt Werk"
Door Maarten van Roozendaal, Egon Kracht en gastmuzikanten

Volgens zijn eigen zeggen was het na tien jaar, 5 voorstellingen en een Annie M.G. Schmidt-prijs tijd voor een overzichtsvoorstelling. En dan met een extraatje: want er werd gebruik gemaakt van drie extra muzikanten.

Hoewel ik misschien niet helemaal objectief ben (ik vind Maarten en Egon gewoon heel erg goed), kan ik niet anders zeggen dan: het was echt superleuk.
Ik zat lekker op de eerste rij, dus Maarten stond letterlijk op anderhalve meter van me af, dat is natuurlijk altijd al gaaf, maar ook de muziek was erg leuk. Een totaal andere setting dan normaal. Waar je eerst dus alleen Maarten achter de piano had en Egon (Kracht, natuurlijk) op contrabas, heb je nu Maarten staand achter een microfoon, dus de piano kan weer een jaar langer mee (scheelt weer een hoop vochtschade, tegelijk ook weer het nadeel van bij Maarten op de eerste rij zitten); uiteraard wel Egon op bas (en wederom zijn mijn vooroordelen over contrabassisten weer bevestigd, sorry Egon, ik kan het ook niet helpen dat het er gewoon heel mooi uit ziet als jij staat te spelen); en dan het extra gezelschap van Michiel van Dijk, Jeffrey Bruinsma en Marcel de Groot (ja, inderdaad, de zoon van).

Die arme Michiel (op diverse blaasinstrumenten) zag er overigens wel uit alsof hij ieder moment kon instorten. Oftewel hij had de lokale coffeeshop ontdekt die anderhalve straat bij het theater vandaan ligt, of hij had (zoals zovelen momenteel) de griep. In ieder geval, respect hoor, want hij zag er echt heel slecht uit, maar hij stond toch te spelen. Volgens mij was ie ook wel blij dat het voorbij was. Maar respect dus vooral omdat hij er dus wél stond, en (voor mijn niet-professionele gehoor althans) evengoed prima stond te spelen.

Jeffrey Bruinsma (op viool) was nieuw voor mij, maar zeker iemand om in de gaten te houden. Als die nog eens in een gezelschap voorbij komt zal ik zeker kijken of ik daar heen kan.

En dan last but certainly not least, Marcel de Groot. Tjonge, wat lijkt die man op zijn vader zeg. En het gekke is dat hij eigenlijk nauwelijks op zijn broer Jim lijkt, maar ook die lijkt heel erg op diezelfde vader. Hoe kan dat dan? Nou, omdat Jim meer lijkt op de jonge Boudewijn, en Marcel meer op de huidige (nou ja, wel een stuk jonger natuurlijk, maar je snapt het wel). In ieder geval, spelen kan ie als de beste, alleen boos kijken helaas ook. (En als je op je kruk in het donker zit omdat je een nummer niet mee hoeft te doen, gaat het excuus van “concentratie” wat mij betreft niet meer echt op…) Maar, ook deze man is zeker de moeite waard, en ik ga echt proberen om volgend voorjaar eens een concert van hem te bezoeken. Ben erg benieuwd wat deze man verder nog allemaal op muzikaal gebied onderneemt.

Maarten, Egon, Michiel, Jeffrey en Marcel treden nog een week op, dus als je ze nog wil zien moet je snel zijn. Uit half betrouwbare bron heb ik me laten influisteren dat er gesproken zou worden over een reprise, dus als dat er van komt, is het echt zeker aan te raden. Zowel voor mensen die hem al kennen (het is echt heel leuk om de bekende nummers in een totaal ander arrangement te horen) als wanneer je hem nog niet kent.

Links:
Website van Maarten van Roozendaal
Website van Egon Kracht en zijn Troupe
Website van Marcel de Groot

Theater: Revue?!

"Revue?!"
Door Purper

Het heet wel Purper, maar eigenlijk is alleen nog Frans Mulder een echte 'Purperiaan'.
Hij werd ditmaal bijgestaan door Nelly Frijda (jaja, Ma Flodder kan ook nog wel wat anders dan met een sigaar in de mondhoek de aso uithangen) en twee jonge talenten, Hilke Bierman en Ara Halici. De eerste is een (denk ik) redelijk klassiek geschoolde jongedame die bijzonder goed kan zingen, en ook nog leuk danst; de tweede is een magere medelander die erg leuk kan dansen. Uiteraard kan Hilke ook dansen en Ara ook zingen, maar in ieder geval in de voorstelling die ik zag was bij de een vooral het zingen erg goed en bij de ander het dansen. En tja, Nelly mocht toch wel een beetje dwarsliggen, want ze mocht een paar leuke chagrijnige types neerzetten. Uiteraard geldt zoals bij iedere revue, er zitten dingen in die je leuk vindt en dingen die je minder vindt, maar over het algemeen heb ik me best vermaakt, en het is in ieder geval vele malen leuker dan de vorige voorstelling van Purper die ik heb gezien, met Frans Mulder en Trudy Labij en Alfred van den Heuvel. Dat was bijzonder saai moet ik helaas zeggen...
Hopelijk komt er ooit weer een 'echte' Purper, met Erik Breij en Alfred van den Heuvel erbij. Zonder Frans Mulder teniet te doen, maar hij in zijn eentje met nog wat 'vreemden' erbij, is voor mij geen Purper. Maar Erik Breij heeft het erg druk met allerlei (meer en minder succesvolle) eigen projecten, dus of die kans erin zit... Ik weet het niet. Maar goed, je kan altijd hopen!

Link:
Website van Purper

Theater: Beyond Breaking Glass

"Beyond Breaking Glass"
Door Hazel O'Connor

In het programmaboekje werd deze voorstelling aangekondigd met termen als “mystieke Ierse landschappen”, “met band” en “genieten terwijl buiten de wind door de bomen huilt”. Afijn, ik denk dus, lekker, beetje Clannad of zo, sfeervolle Ierse folkliederen.
Nou… Dus niet.
Ten eerste werd de eerste helft (nou ja, 25 minuten en toen was het weer pauze) volgemaakt door een totaal niet aangekondigde man genaamd Rob Reynolds die erg zijn best deed om zijn liedjes over te brengen, maar af en toe zichzelf wat overschreeuwde. Jammer, want omdat de zaal zo klein was, was er al nauwelijks versterking nodig, maar als je dan ook nog gaat schreeuwen klinkt het eigenlijk niet echt goed. Op de CD klinkt hij beter zal ik maar zeggen.
Ondertussen werd het publiek (dat er dus weinig van snapte) enigszins ongedurig, maar na 25 minuten was het gedeelte-Rob afgelopen. Zaallicht aan. Euh, ja, en wat nu? Huh, nou al pauze? Na enige tijd is iedereen toch maar opgestaan en het bleek inderdaad pauze. Gelukkig kwam er na de pauze dan wel een echte Ierse dame tevoorschijn. Alleen: die Ierse band bestond dus uit één jongeman op een Ierse harp, dus om dat nou een “band” te noemen, tja, dat zie ik persoonlijk niet zo. Of doelden ze op het stuk dat Rob ook nog een paar nummertjes meespeelde, aan het eind? Ik weet het niet.
O, enne, Ierse folkmuziek á la Clannad heb ik echt niet gehoord. Niet dat ze beroerd zong, in tegendeel. Ik heb echt een heel goed optreden gezien. Alleen was het dus totáál niet wat ik had verwacht.
Ach, zo zie je maar weer, programmaboekjes zeggen ook niet alles.