Theater: Bangbang

"Bangbang"
Door Nilgün Yerli

Geboren in Turkije, op haar tiende verhuisd naar Friesland, gestudeerd in Haarlem. En inmiddels (voor zover ik dat natuurlijk na een voorstelling van anderhalf uur kan bepalen) volkomen geïntegreerd. Maar wat is dat nou, integreren?
Nilgün vraagt zich dat al jaren af. En wat is nou het verschil tussen al die bevolkingsgroepen in Nederland, en al die verschillende religies?

De versie die ik heb gezien was overigens eeen try-out, dus het kan zijn dat niet alles wat ik gezien heb, ook daadwerkelijk in latere voorstellingen terugkomt.
Sommige stukken waren wel wat érg simpel, en het was ook duidelijk dat ze nog niet echt haar teksten goed in haar hoofd had. Dat werd op de 'Wim Kan'-manier opgelost, doordat ze teksten op blaadjes op de grond had geplakt. Nadeel was dan wel dat ze daar dan bij op de grond moest gaan zitten, maar dat werd redelijk opgelost.
Hopelijk heeft Nilgün wel besloten om nog enkele "Komt een vrouw bij de dokter"-scènes te schrappen, want dat werd (wat mij betreft) toch wat teveel herhaald en uitgekauwd. Maar goed, misschien was ze gewoon nog wat opties aan het uitproberen.
Ook de slapstickachtige rol van de pianist was wat mij betreft geen hoogtepunt van de avond. Maar smaken verschillen natuurlijk...

Wat ik wel een heel goed stukje vond, was de vijf vrouwen van zeer diverse afkomst, die met elkaar in discussie raakten. Ze deed dat door middel van Surinaamse, Turkse, Marokkaanse, Gooise en Twentse accenten, waarbij ze verbazingwekkend snel overschakelde, en toch de juiste personen steeds het juiste deed zeggen, ook toen er zogenaamd ruzie ontstond. Hier zullen heel wat repetitie-uurtjes in zitten...

Haar boodschap dat in feite de drie grote religies (christendom, jodendom en islam) meer overeenkomsten hebben dan tegenwoordig wordt voorgedaan. Al die strijd is toch eigenlijk helemaal niet nodig.
Een boodschap waarop ik alleen maar kan zeggen: amen.

Link:
Website van Nilgün Yerli

Theater: Schemerdrift

Schemerdrift
Door Alex Roeka

Alex Roeka heeft een ruig leven gehad. Van drugsverslaafde tot psycholoog, van varensgezel tot muzikant. En het is te horen.
Zijn stem is doorleefd en rauw, en ondanks dat hij al jaren in het Westen woont (althans, dat had ik begrepen, ik kan het mis hebben) is duidelijk te horen dat hij daar niet van oorsprong vandaan komt.

Jammer genoeg was de het moeilijk Alex te verstaan gedurende het deel voor de pauze. Daardoor gingen de teksten deels verloren. Een opmerking naar de theaterdirectie hierover in de pauze zorgde er gelukkig voor dat dat in het tweede deel een stuk beter was. Dank daarvoor.

Alex schrijft melancholische teksten waar innerlijke onrust uit spreekt. Een constant zoeken. Verlangen. Waarnaar precies is me niet helemaal duidelijk, maar op de een of andere manier doet dat er ook niet echt toe: zonder het precies te omschrijven voel je toch met hem mee. Misschien is het juist omdat je het zelf deels kan invullen dat het juist meer aanspreekt; als hij het concreet zou maken, zou een deel van de 'betovering' weg zijn.
Ook roepen zijn teksten bij mij beelden op van hoge golven op ruwe kusten en van stormen die door polders razen. Een beeld van grauwheid, grijsheid, maar toch constante beweging. Als wolken in een storm.

Persoonlijk vond ik de wat meer seksueel getinte/gebrachte teksten (met name "Stad Van De Vreemden") de minste, maar goed, aangezien hij een ex-zeeman is, is het natuurlijk niet helemaal verbazingwekkend dat dat aspect naar voren komt. Hoewel hij daarmee ook weer niet echt meehelpt om een eind te maken aan de vooroordelen rond zeelui... ;-)

Zonder ook maar iets te willen afdoen aan de rest van het programma, waren voor mij de hoogtepunten "Het Carnaval Der Doden In De Hel" vanwege de geweldige tekst en "Dansen Met De Barbaren" vanwege de meeslepende muziek.

Kortom, ik heb een hele mooie avond gehad.
Erg genoten van de muziek, zang en teksten, en Alex blijkt in persoon ook nog erg vriendelijk te zijn. Wel redelijk verlegen, maar dat schijnt wel vaker voor te komen bij mensen die op het podium staan: daarbuiten zijn ze lang niet altijd zo geneigd om op de voorgrond te treden.

Ik zal nog vaak met plezier naar de CD luisteren.

Link:
Website van Alex Roeka

Niet leuk: Kaakchirurg, het vervolg

Vorige week heb ik verteld over mijn avonturen bij de kaakchirurg. (Binnenkort in boekvorm te verschijnen in de categorie 'Horror'; kun je niet zo lang wachten, dan kun je ook nog even hier lezen).
Er is inderdaad iets niet goed gegaan.
Kennelijk lag mijn bovenste kies zo hoog in mijn kaak, dat hij te dicht bij het (zeer dunne) bot lag dat de scheiding vormt tussen je mond- en neusholte. En bij het o zo subtiele breekwerk van de chirurg (zie eerdergenoemde horrorverhalen), is er dus kennelijk iets meegekomen van dat scheidingsbot. Gevolg: ik had dus waar eerst een verstandskies zat, een tunneltje naar mijn neusholte.
Erg herkenbaar trouwens, tegen de tijd dat je zwellingen weg zijn. Alles dat je drinkt komt namelijk deels in je neus terecht. Jammer genoeg was het eerste item waarmee ik dit bemerkte een mondspoelwater. En ik kan je inmiddels melden: mondspoelwater in je neus is niet lekker. Dat doet pijn.
Toen ik het truukje door had, kon ik trouwens wel een soort van imitatie geven van een walvis: ik nam een slok en met bijzonder weinig moeite kwam dat er via mijn neus weer uit.

Afijn, ik had dus vrijdagavond voor het eerst écht door dat er iets verkeerd was, na het tandenpoetsen. En ondertussen was ik zelf ook al steeds minder te spreken over de geur die ik uitstootte. Dus zaterdagmorgen (je kijkt het toch nog even aan hè) de polikliniek maar even gebeld. Dat was weer eens een niet zo heel vlot lopend gesprek:
- Polikliniek kaakchirurgie.
- Euh goedemorgen. Ik ben van de week bij de kaakchirurg geweest voor het trekken van twee verstandskiezen, maar volgens mij is er iets niet goed. Er zit een gat. En ik doe inmiddels qua geur een perfecte imitatie van de gierput van onze voormalige buren.
- Oh, dus u denkt dat er een gat zit.
- Nou dat dénk ik niet zozeer als wel dat het echt zo is, want hoe komt anders de Plax uit mijn neus als ik mijn mond sta te spoelen?
- Oh. Nou dan zal het wel zo zijn. (zucht) Dan moet u maar even langskomen om het dicht hte laten maken.
- Nu?
- Nee, maandag. Dan zijn we er weer. Goedemorgen.
Ik had het idee dat de dame aan de andere kant harder bezig was met nagels vijlen dan met klantvriendelijk telefoneren of zo...

Dus ik maandag erheen. Gelukkig was "mijn" kaakchirurg er niet, dus kreeg ik een andere. Die was een stuk sympathieker. Of misschien was hij wel bang dat ik anders op hem zou gaan ademen of zo, want ik deed ondertussen in mijn eentje de hele rioolwaterzuivering na qua stank. Dus misschien was dat de reden dat deze wel vriendelijk was.

Afijn, het oordeel was duidelijk: een zogenaamde open kaakholte met daarin inmiddels een forse ontsteking. En die ontsteking moest er eerst uit voordat ze het gat dicht konden maken. Dat houdt in: een antibiotica-kuur van een week, plus dagelijks naar het ziekenhuis om het gat via een slang met zout water door te spoelen.
Dat spoelen heb ik drie dagen moeten doen (en dat ziekenhuis ligt lekker niet in de stad waar ik woon, dus ik was iedere dag bijna een uur onderweg terwijl dat hele spoelen nog geen 2 minuten duurde).
Ondertussen was "mijn" kaakchirurg weer terug, en moest hij het borduurwerk gaan doen.
Niet helemaal gerust op zijn kwaliteiten had ik deze keer mijn vader gecharterd als chauffeur (ik zou immers weer verdovingen krijgen, en dan mag je niet zelf rijden; bovendien wist ik dus dat "mijn" chirurg het zou doen, en de herinnering aan de vorige week was bij voorbaat al genoeg om ervoor te zorgen dat ik sowieso niet meer in staat was te rijden). En nou is mijn vader bijzonder groot, in alle richtingen, dus wellicht is dat de reden dat de chirurg ditmaal iets beleefder was.
Het was nog steeds geen pretje, zeker weer niet die spuiten, maar goed, er hoefde in ieder geval niet gebroken en geramd te worden.
Dus nu zit ik met een stuk of wat extra lang houdende hechtingen in mijn wang, weer met een half gezwollen gezicht, ijspacks en roze pillen.
Ik kan niet zeggen dat het went.
En dan te bedenken dat ik over 5 weken nóg een keer moet.... Hellup!

Theater: Voorstellingen Seizoen 2005-2006

Yes, de kaarten zijn weer binnen. Ik geloof dat de lokale theaters me ondertussen ook in de smiezen hebben, want de zitplaatsen worden met het jaar beter. Bij het plaatselijke theater heb ik dit jaar iedere keer een van de vier middelste stoelen op de eerste rij. Prinsheerlijk...
De voorstellingen van dit seizoen gaan worden:

Schemerdrift – Alex Roeka
Bangbang – Nilgun Yerli
Showroom Survival – Boogaerdt/VanderSchoot en Het Syndicaat
Zing-Vecht-Huil-Bid-Lach-Werk-En-Bewonder – Mylène d’Anjou, Frans van Deursen en Vera Mann
Barmhart – Maarten van Roozendaal, Egon Kracht en Marcel de Groot
Rafels – Lenette van Dongen
Spek – Ronald Goedemondt
Dat Kunnen Alleen De Hele Groten – Jeroen van Merwijk
De Doorbraak – Zijlstra
Zwanenzang – Marjan Luif en Ellen Pieterse
Mattheüs Passion – Egon Kracht & The Troupe
Son of the Father – Pip Utton en Mae Brogan
Kort Door De Bocht – Vincent Bijlo
Zoetgevooisd – Sara Kroos
Joe’s Garage – The Troupe
Purper 100 jaar, Een Vooruitblik – Purper
Liegt – Eric van Sauers

Zoals je ziet wordt de lijst ieder jaar langer. Tja, zelfbeheersing is gewoon niet echt iets waar ik goed in ben. Ach laten we het er maar op houden dat als er meer zouden zijn zoals ik, de kaartjes niet zo duur zouden hoeven zijn. En de theaters een stuk leuker. En de artiesten natuurlijk een stuk beter betaald!
Benieuwd wat ik er van vond? Blijf dan terugkomen om de recensies te lezen.

Aangepast 3 februari 2006:
Afgelopen week ontving ik bericht van het theater dat de voorstelling "Wie En Wat Er Allemaal Deugt" van Bert Klunder van later deze maand helaas is afgelast. Bert is in het ziekenhuis opgenomen met een hersenbloeding. Ik hoop dat hij snel en voorspoedig herstelt, en hopelijk komt hij volgend seizoen opnieuw naar dit theater.