CD: Dagen van gras, dagen van stro

"Dagen van gras, dagen van stro"
Door Spinvis

De naam 'Spinvis' is een naam die in mij grote nieuwsgierigheid opwekt. Wat is nou in hemelsnaam een spinvis? Nooit van gehoord. En waarom noemt iemand zich dan zo? En wat voor muziek maakt zo iemand? Dat kan natuurlijk van alles zijn...

Vorig jaar hoorde ik dat het lied "Voor ik vergeet" dat Lenette van Dongen in haar vorige theatervoorstelling zong, en waarvoor zij in 2003 de Annie M.G. Schmidt-prijs won, door Spinvis is geschreven.
Het genre bleek dus niet wazige rap of ranzige rock te zijn, maar poëtische teksten en mooie muziek.
Reden genoeg dus voor mij om op zoek te gaan naar zijn werk. En toevallig heeft hij onlangs een nieuwe CD uitgebracht: "Dagen van gras, dagen van stro". Overigens heb ik gelijk ook maar de vorige CD's gekocht, mede vanwege de leuke prints op de hoesjes.

Maar dit keer heb ik het over "Dagen van gras, dagen van stro". Inderdaad een CD vol met poëtische teksten, en zeer apart gezongen.
De teksten zijn zelfs zo poëtisch dat ze af en toe moeilijk te volgen zijn. Dan denk je dus vaak "Dan pak ik het boekje er even bij" maar dat helpt in dit geval weinig. Weliswaar staan de teksten erin (grotendeels) maar ze staan in rare volgordes, rare lettertypes en vrijwel zonder interpunctie.
Maar zelfs als je de tekst wel kan vinden en lezen, dan nog wordt het er niet altijd duidelijker op. Het is allemaal heel beeldend, maar weinig samenhangend. Een soort van heel vrije poëzie dus.
Kortom, de teksten in het boekje zijn net zo moeilijk te volgen als de gezongen versie...

Het minst mooie nummer van de CD vind ik "Explicateur", omdat dat niet gezongen word maar gesproken en dan wel op een heel erg monotone manier, die ik heel snel vervelend vind worden. Vandaar dat ik dit het minste nummer vind.
Wat ik het mooiste nummer vind is veruit "Bijt mijn tong af". Aparte muziek, die helemaal niet past bij de tekst die wordt gezongen (wat op deze CD eerder regel is dan uitzondering), en een tekst die mij erg aanspreekt (beginzin: "Als je zo lief wilt zijn - Ik weet het heel erg zeker - Leg mij het zwijgen op - Is echt voor iedereen beter")

Dit is zeker geen CD die je even op de achtergrond opzet. Daar is hij niet geschikt voor. Teveel muziekstijlen, en zeker geen makkelijk toegankelijke muziek.
Dit is een CD die je moet ontleden door er vaak, heel vaak naar te luisteren. Niet achter elkaar, maar met wat tijd ertussen.
Dan nog moet je het ook wel wíllen begrijpen. Wil je dat niet, dan heb je een ontoegankelijke, wazige, rommelige CD waar je weining plezier aan zal beleven. Maar als je het wel wil begrijpen, dan heb je ten eerste uren werk om het te doorgronden, en daarna een mooie beloning in de vorm van een aparte, kunstig gemaakte, en bovenal zeer poëtische CD.

Link:
Officiële (maar zeer beperkte) website van Spinvis

Theater: Barmhart

"Barmhart"
Door Maarten van Roozendaal, Egon Kracht en Marcel de Groot

In Douglas Adams' boekenserie "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy" wordt het antwoord gevonden op de Ultieme Vraag Des Levens.
Maarten van Roozendaal laat in het openingsnummer van Barmhart weten het antwoord te hebben gevonden op een andere Grote Vraag: wat is toch dat woord in de overbekende zin "In Den Beginne Was Er Het Woord"? Weliswaar moet, voordat het antwoord bekend is, de aarde eerst apocalyptisch ten onder gaan, maar ach, dat is maar een klein offer.
Het begint weer ouderwets goed dus.

Maarten leidt (sleept? schopt?) ons door de 7 "Werken der Barmhartigheid". En even om te laten zien dat ik heb opgelet, die werken zijn: laaf de dorstigen, voedt de hongerigen, kleed de naakten, verzorg de zieken, bezoek de gevangenen, herberg de vreemdeling, begraaf de doden. (Jaja, uit het hoofd...)
Wie Maarten's werk kent, weet echter dat dat nooit lang goed kan gaan. Geen enkele goede daad blijft immers ongestraft? En inderdaad, het gaat ook niet lang goed. Maarten laat zien wat er kan gebeuren als je het allemaal wat teveel doet. Of (ook heel leuk) als je de onderdelen door elkaar gooit. De bizarre gebeurtenissen volgen elkaar in hoog tempo op.

Maarten, Egon en Marcel hebben er overduidelijk zin in. De lol spettert er ook deze keer weer vanaf.
Zelfs Marcel keek (gelukkig) een stuk minder boos dan de vorige keer dat ik hem zag, bij Verzamelt Werk. En spelen kan hij nog steeds bijzonder goed.
Egon doet in de loop van de voorstelling ook nog een onderdeel 'Creatief met Glas', wat hele leuke effecten oplevert. Of hij nou zijn strijkstok is vergeten en het op deze manier wilde oplossen, is me nog niet helemaal duidelijk. Maar het uiteindelijke resultaat was in ieder geval geslaagd. En, ook een verrassende verandering ten opzichte van eerdere voorstellingen: Egon blijkt te zingen.

De muziek is zoals gebruikelijk weer zwaar in orde. De toevoeging van gitaar aan de gebruikelijke piano en contrabas is inderdaad een toevoeging, een extra dimensie. Maar ook de zang-composities zijn bijzonder. Het gebruik van twee stemmen in "Sonja" en het gebruik van canon-elementen in enkele nummers maken het zeer afwisselend, en zijn zonder meer geslaagde experimenten te noemen.

Natuurlijk zijn ook de teksten weer parels. Bijvoorbeeld die over een stervende vader, waar de breekbaarheid zo enorm is dat het applaus haast verlegen begint. Of de tekst over spraakverwarringen met de beste bedoelingen. Of die over een uit de hand gelopen poging om samen te gaan drinken. Of de vraag wanneer je nou eigenlijk een leuk leven hebt, waarbij de complete slijterij voorbij komt. Of... Ach er is zoveel.

Kortom: Mooi. Om te janken zo mooi.
(Hoewel ik ongetwijfeld niet de eerste ben die dit citaat misbruikt, kan ik het niet treffender samenvatten.)

Wat (mij) echter wel opvalt is dat Maarten's teksten deze keer een beetje... anders zijn. Milder, zou ik haast zeggen. Wat ik bedoel is: hij schreef in het verleden ook wel eens liedjes die heel vrolijk leken, maar daar kwam op het eind toch altijd wel weer een cynische draai in.
Deze keer heb ik zowaar liedjes gehoord waar ik zo snel geen cynisme in kon ontdekken. Misschien heb ik iets gemist, dat moet blijken als de CD beschikbaar is en ik het nog een keer kan luisteren, maar vooralsnog slaat de angst me om het hart. Wordt Maarten Mild??? Het zal toch niet...

Om echt te weten of Maarten mild wordt, moeten we afwachten tot de volgende voorstelling. Maar ik heb me laten vertellen dat die pas in seizoen 2007-2008 komt. Dat wordt dus nog lang wachten... Hoe hou ik het vol? Ik zal wel moeten, maar leuk is anders...

Hopelijk komt de CD van deze voorstelling snel. Dan heb ik in ieder geval nog wát om me die tijd door te helpen.

O enne, Maarten: Wij ook van jou hoor. Écht waar! ;-)

Links:
Website van Maarten van Roozendaal
Website van Egon Kracht en zijn Troupe
Website van Marcel de Groot

Interessant: Onderzoek naar taalverwerking

Afgelopen week heb ik meegedaan aan een onderzoek naar taalverwerking van een groot UMC in het zuiden des lands.
Dit onderzoek is bedoeld om te zien hoe in de hersenen de verwerking van gesproken taal plaatsvindt bij mensen met een bepaalde vorm van autisme (een vorm waarbij er sprake is van meer dan gemiddelde verstandelijke vermogens, zoals bijvoorbeeld ADHD, mensen die dus over het algemeen redelijk normaal kunnen functioneren), in vergelijking met de verwerking bij "gewone" mensen.
Mensen met die afwijking hebben namelijk vaak de neiging om taal heel letterlijk te nemen: ze snappen woordspelingen eigenlijk niet, en weten daar dus ook niet mee om te gaan. De onderzoekers willen nu proberen te achterhalen of je die verminderde omgang met taal ook in de hersenen van die mensen kunt terugzien. Vandaar dus ook dat een controlegroep van mensen zonder die afwijking wordt onderzocht (daar kunnen ze dus zien hoe het "normaal gesproken" gaat) en een groep mensen met die afwijking, en dan wordt het zeg maar een soort van 'Zoek de tien verschillen'.

Wat gebeurde er nou die dag.
Eerst werd na de ontvangst mijn hoofd in totaal bijna een uur lang 'gemagnetrond' in een MRI-scanner, waarbij via een koptelefoon allerlei zinnen werden voorgelezen. Dit voorlezen gebeurde door mensen met verschillende accenten en van verschillende leeftijden. Ik herinner me Utrechts, Haags, bekakt, Limburgs, een klein meisje van ik denk een jaar of 3, een kind van een jaar of 10, en nog zo wat types.
Ook werden er zinnen gelezen waar fouten in zaten.
Bijvoorbeeld echte fouten als "De zee is droog en zout", wat natuurlijk nat moet zijn, maar ook zinnen die achterstevoren werden uitgesproken en waar dus geen touw aan vast te knopen was. Het grappigste waren de zinnen die niet helemaal klopten met de persoon die het uitsprak, bijvoorbeeld een stoere mannenstem die roept "Ik draag als ik uitga graag een jurk met glitters" (wat natuurlijk best kán hoor, maar niet direct logisch is), of het kleine kind dat vertelt "Ik drink graag een lekker glas bier". Ook dat kán natuurlijk, maar logisch is het niet.
En al die verschillende soorten zinnen, met en zonder fouten, en door alle verschillende mensen voorgelezen, kwamen dus door elkaar heen. Je wist dus niet van te voren of iets een goede, foute of onzin-zin zou worden.
En ondertussen werd er dus de hele tijd gemeten welke delen van mijn hersenen bezig waren met het waarnemen en verwerken van de gelezen teksten.
Een moderne en volkomen Balkenendiaans verantwoorde manier dus om betaald te worden om op je rug te gaan liggen.

's Middags werd er in een gewone kamer, dus zonder MRI, nog een aantal taaltesten afgenomen. Een deel hiervan was gericht op het logisch redeneren ("Als het regent, wordt de auto nat. Als de auto buiten staat, wordt hij nat. De auto wordt nat. Regent het?" en dan moet je Ja, Nee of Misschien antwoorden. Deze lijkt logisch, maar als je het iets anders maakt, bijvoorbeeld "Als het regent, wordt de auto nat. Als de auto buiten staat, wordt hij nat. Het regent. Wordt de auto nat?" wordt het al lastiger, want het moet natuurlijk regenen wil de auto nat worden, maar hij moet óók buiten staan, en dat staat er niet bij. Dus dat wordt qua antwoord dus een Misschien. En zo zijn er nog vele varianten te bedenken met oorzaken, gevolgen en mogelijkheden.).
Een ander deel richtte zich op verstaanbaarheid. Dan krijg je een bandje te horen met woorden erop en moet je aangeven wat je nou precies hoort. Nou lijkt het verscil tussen Bus en Mus heel duidelijk, maar als je Kan en Kam hebt, of Paard en Baard, en iemand spreekt dat niet helemaal duidelijk uit, is het nog maar de vraag of je daadwerkelijk hoort wat de ander meent uit te hebben gesproken. Iemand anders kan het net weer anders horen: waar ik Paard hoor, kan mijn buurman wel Baard verstaan. Dus ook dat is heel interessant.

In ieder geval, het was een leuke dag, ik heb mijn bijdrage aan de medische wetenschap weer geleverd, en ik ben benieuwd wat er uit gaat komen. Zowel uit het hele onderzoek als uit mijn persoonlijke resultaten.
Helaas duurt het nog wel een half jaar voordat er resultaten kunnen worden teruggekoppeld: het interpreteren van MRI-gegevens in dergelijke onderzoeken schijnt een erg moeilijk proces te zijn. Maar ik word in ieder geval geïnformeerd tegen die tijd.

Maar het belangrijkste punt is dat ik nu in ieder geval fotografisch bewijs heb dat er inderdaad hersenen in die schedel van mij zitten. Ik heb ze met eigen ogen gezien, en zelfs een printje meegekregen. Dus mocht je nog twijfelen, dan kun je de foto's komen bekijken :-)

Bios: Rumor Has It...

Deze film borduurt voort op de gebeurtenissen uit de in de jaren '60 uitgekomen film "The Graduate". Daarin wordt een verhaal verteld van een student die uiteindelijk een verhouding heeft met een mede-studente, maar ook met haar moeder. (Ik heb de film zelf niet gezien, maar dit is wat uit de flashbacks duidelijk wordt).
"Rumor Has It..." (wat betekent "Het gerucht gaat...") doet net alsof dit verhaal waar is. En probeert uit te zoeken wat de gevolgen zijn voor een jonge vrouw, die zich ineens realiseert dat die film over haar familie gaat. Dat háár moeder die studente was. En haar oma dus de moeder daarvan.
Helaas is haar moeder zeer jong overleden, dus daar kan ze het niet meer aan vragen, en oma (een zeer flamboyante dame die enorm ontstemd raakt als ze met "Oma" wordt aangesproken) weigert om opening van zaken te geven.
Tja, dan zit er nog maar één ding op... Zelf op zoek gaan.
Uiteindelijk vindt ze de man waar het om gaat, en krijgt antwoord op haar vragen.
Maar voordat dat allemaal achter de rug is, zijn er heel wat komische verwikkelingen geweest.

Conclusie:
Een zeer vermakelijke film. Geen hoogdravend verhaal, maar wel leuk gebracht, leuk geacteerd, leuk gevonden. De moeite waard.

DVD: Frida

Een film over Frida Kahlo, een schilderes uit Mexico. Gebaseerd op haar ware levensverhaal.
Wat een leven heeft die gehad zeg. Poeh. Ik zou niet willen ruilen.
Eerst is ze als kind door een vreselijk ongeluk al verlamd geraakt, maar daar is ze uiteindelijk door pure wilskracht weer min of meer overheen gekomen, maar dan houdt het drama nog niet op.
Ze trouwt met een andere Mexicaanse kunstenaar, Diego Rivera, die een enorme vrouwenverslinder is. Ze vertrekken naar Amerika, wat niet helemaal goed afloopt; ze komt in aanraking met een verbannen Russische leider (Trotski); ze beleeft zowel op artistiek als op persoonlijk vlak vele hoogte- en dieptepunten.
Uiteindelijk komt ze nog op relatief jonge leeftijd na een lang en tragisch ziekbed aan haar einde, maar ondertussen heeft ze wel heel veel meegemaakt.

Mooi in de film qua beeld vond ik dat haar schilderijen werden gebruikt als overgangen tussen scènes en levensfasen.
Ik had eigenlijk nog nooit van Frida Kahlo gehoord, maar ben nu zeker van plan om meer over haar werk te gaan uitzoeken, want wat ik in de film voorbij zag komen sprak mij zeer aan.

Conclusie:
Mooie dramatische verfilming van het zeer bewogen levensverhaal van een begaafde kunstenares.

Op de barricaden: De PostcodeLoterij heeft het over "euries"

Ik zit momenteel de voorstelling van Sjaak Bral op tv te bekijken. Normaal gesproken neem ik programma's op de commerciëlen altijd op, om zo de reclame te kunnen doorspoelen, maar nu is mijn video helaas ergens anders mee bezig. En ik zeg helaas, omdat mijn bloeddruk zonet zo ongeveer door het plafond ging tijdens een van de reclameblokken.
Wat was er aan de hand? Er kwam een reclame van de PostcodeLoterij voorbij. Nou weet ik dat de PostcodeLoterij in zijn bestaan wel beschuldigd is van ergere dingen dan foutief taalgebruik, en eigenlijk interesseert het me ook niet zoveel die hele Loterij, maar wat ik net hoorde:
"Een prijs van xxx euries..."
Nou vraag ik je...
Wat is dat toch verdorie met iedereen?
De munt die we momenteel gedwongen zijn te gebruiken, heet "euro". En dan is het dus als het om bedragen gaat "een euro, honderd euro, duizend euro", en als je ze in je hand hebt of het gaat om iemand die er veel van kwijt is geraakt bijvoorbeeld, dan gaat het om "enkele of vele euro's".
MAAR DUS NIET OM "EURI"!
EN AL HELEMAAL NIET OM "EURIES"!!!
En veel mensen denken dan al snel "Ach, als het op tv wordt gezegd, door de PostcodeLoterij, wat toch een Goed Doel is en een hele grote organisatie, dan zal het wel klopppen."

Mensen, alsjeblieft...
Laten we het beschaafd houden. Laat ons niet vervallen tot een verachterlijking van ons taalgebruik.
Het gebruik van "euri" of "euries" is niet grappig, hip, vlot of wat dan ook.
Het is gewoon een teken dat je niet nadenkt over wat je zegt.

Ik pleit voor het beboeten van het gebruik van "euri" en het onmiddelijk opsluiten van mensen die het wagen om "euries" te gebruiken. Dat soort mensen hoort niet straffeloos in de maatschappij rond te lopen.

Dat het Groene Boekje het gebruik van "datums" tegenwoordig al tolereert (in plaats van het correcte "data"), vond ik al een teken van een nederlaag van het correcte taalgebruik en een zwichten voor de onkunde van de (ongeïnteresseerde, luie, niet goed nadenkende) massa, maar dit gaat me echt te ver.
Op de barricaden!
Steunbetuigingen zijn welkom!

Niet leuk: Kaakchirurg, de vierde keer

Jawel, van de week voor de vierde keer in evenzoveel maanden bij de kaakchirurg geweest.
In september was bij het trekken van de verstandskies rechtsboven een gat ontstaan door het bot heen, zodat ik alles wat ik at of dronk via mijn neus weer naar buiten kon laten komen. Erg grappig, maar niet handig.
Nou hadden ze al een keer geprobeerd het zaakje dicht te naaien, maar blijkbaar had de chirurg de verkeerde Burda of Knip Mode te pakken of zo, want het gat bleek een paar dagen later (na het wegtrekken van de zwelling) nog steeds in onveranderde toestand aanwezig.
Ach het had wel een voordeel: als ik een verstopte neus had, kon ik die via dat gat lekker doorblazen, wat me toch denk ik wel een paar verkoudheden heeft gescheeld. Het zaakje raakte immers niet meer echt verstopt.
Maar goed, afgelopen week dus een nieuwe poging.
Nou weet ik niet precies wat die man dit keer gelezen had voordat hij bij mij aan de slag ging, maar ik heb bij thuiskomst eerst maar even gecheckt of alle kiezen die er vóór de behandeling zaten, nog aanwezig waren. Hij was net zo hard aan het breken en duwen als bij het trekken... Maar alles leek nog te zitten waar het hoorde, qua kiezen althans.
We zijn nou een paar dagen verder, en de zwelling is er nou uit, maar ik heb er nog niet echt veel vertrouwen in. Hoewel ik niet precies tot achter mijn kiezen kan kijken, en hoewel voelen ook niet alles zegt, heb ik het idee dat hij maar de helft heeft afgedicht. Nou kan het zijn dat hij door dat breken die helft zodanig heeft verbouwd dat daarmee ook de rest wordt afgedicht, maar totdat ik over een paar weken een blaastest kan doen (kijken of ik nog steeds door het gat kan blazen dus), weet ik het nog niet.
Ik hou je op de hoogte.
Overigens: de pijn viel alles mee. Maar die grote roze pillen helpen natuurlijk ook wel... Heftig, maaaaaannnnn....

Theater: Zing-vecht-huil-bid-lach-werk-en-bewonder

"Zing-vecht-huil-bid-lach-werk-en-bewonder: ode aan Ramses!"
Door Frans van Deursen, Mylène d'Anjou en Vera Mann

De titel zegt het al: een ode aan Ramses Shaffy.
Uiteraard zeer bekend door al het prachtige muzikale werk dat hij deed met Liesbeth List, maar ook solo heeft hij veel hits gemaakt.
Als zogenaamde "veertig-minner", heb ik daarvan niet heel erg veel direct meegekregen. Natuurlijk kende ik bijvoorbeeld 'Sammy', 'De een wil de ander', de 'Cantate' en het titelnummer, maar ik heb in deze twee uur durende voorstelling heel veel nummers gehoord die ik niet kende.
Dit zal overigens voor vrijwel iedereen in meer of mindere mate gelden. Er zitten namelijk zelfs nummers in die Ramses Shaffy zelf nog niet eens heeft uitgebracht. Een voorbeeld hiervan is (en wat is het weer een prachtige poëtische titel) 'Ik had jou als een deur achter me dichtgedaan'.
Dit wil echter niet zeggen dat ik de gelegenheid heb gehad om af te dwalen. Integendeel zelfs. Het was een bijzonder boeiende, mooie, integere voorstelling, waarbij met name de solisten me vele malen zeer aangenaam hebben verrast.

Iedereen kent Frans van Deursen natuurlijk van "Frits, keuken!", de zin die hij tot zijn grote frustratie nog steeds naar zijn hoofd schijnt te krijgen, uit de televisieserie 'De Vlaamse Pot' uit de jaren tachtig. Dat hij ook kon zingen, wist ik echter niet. Een kleine kijk op zijn website leerde echter dat dat meer mijn fout is dan de zijne, want hij heeft twee nominaties voor John Kraaijkamp Musical Awards op zak, en speelde (en mijn reactie was toen ik het las in de trant van "Nou je het zegt, inderdaad, dat was ook zo...") onder andere in de musicals Miss Saigon en Aida.
En ja, hij kan echt zingen. Geloof me.
Bovendien, af en toe had hij bepaalde manieren van zins- en toonwendingen, en een bepaalde manier van de teksten uitspreken, die me ineens echt heel sterk aan Ramses zelf deden denken, bijvoorbeeld in 'Marije Marije'. Niet dat hij ook maar in het minst probeert Ramses 'na te doen', want dat kan natuurlijk helemaal niet, maar ik denk dat dat vanzelf gaat als je hier mee bezig bent. Zeker als je qua stem ook ongeveer in dezelfde regionen zit.
Mijn persoonlijke hoogtepunt van Frans was zijn aandeel in 'Ik had jou als een deur achter me dicht gedaan'.

In tegenstelling tot wat ik van Frans wist, wist ik van Vera Mann wel dat ze kon zingen.
Ooit zong ze de tune van de televisieserie 'Vrouwenvleugel', en later heeft ze in diverse musicals hoofdrollen gespeeld, onder andere 'Les Misérables', 'Evita' en meest recentelijk 'Passion'.
Nou moet ik zeggen dat die laatste (zie recensie daarover) me zwaar is tegengevallen, maar dat lag (zoals ik daar ook heb uitgelegd) niet zozeer aan de vocale kwaliteiten van de hoofdrolspelers. Want die waren prima in orde.
En gelukkig blijkt Vera Mann nog steeds een zangeres van topkwaliteit.
Haar uitvoering van 'Sammy' was van een betoverende eenvoud, maar greep me keihard bij de strot. Ontroerend, geweldig. Alle lof. Wat mij betreft, zonder de rest van de voorstelling ook maar enigszins te willen bagatelliseren: het hoogtepunt van de avond.

Mylène d'Anjou kende ik van een solovoorstelling van haar die ik enkele jaren geleden heb gezien. Zij heeft een enorm krachtige, volle stem, en weet die precies te richten op hetgeen waar ze mee bezig is.
Alleen... wat mij betreft heeft ze een stem die voor dit repertoire soms té sterk is. Natuurlijk heb je een enorm sterke stem nodig voor liederen als 'Zonder bagage' (ook wel bekend als 'De wereld heeft mij failliet verklaard'), maar in sommige andere nummers was het wat mij betreft wel wat te krachtig voor wat er gebracht werd.
Overigens is het nummer 'Zonder bagage' ook het enige nummer waar ik eigenlijk een beetje een verdeeld (in de zin van: niet volledig positief) gevoel van kreeg. Hoe dat komt? Waarschijnlijk omdat het beeld dat Mylène neerzette met haar expressie, niet overeenkwam met hetgeen ze zong en het beeld dat ik bij het lied had. Ze kwam een beetje verveeld kijkend op, en ook in de rest van het nummer was de vrolijkheid ver te zoeken. Dit kwam voor mij totaal niet overeen met wat ik ken van de oude filmpjes waarin Ramses dit nummer zelf zingt, en met waar de tekst ook eigenlijk over gaat (oké, ik ben dan wel failliet, maar eigenlijk is dit een unieke kans om opnieuw te beginnen; ik kan alle bruggen achter me verbranden; ik vind dit een geschenk en geen ramp). Misschien mis ik hier een enorme cynische dubbele bodem hoor, dat kan maar zo, maar ik had het idee altijd dat Ramses dit als vrolijk lied bedoeld had, en dat bleek totaal niet uit de expressie van Mylène. Ik ga er echter van uit dat dit een eenmalig vergissinkje was, misschien had ze net achter de coulissen wel enorm haar tenen gestoten of zo; ik hoop echt dat het normaal gesproken net zo vrolijk wordt gebracht als Ramses dat zelf deed. En wat mij betreft was dit het enige "minpuntje" van de avond. Dus dan valt het allemaal nog best wel mee!
Hoogtepunt van Mylène voor mij was haar vertolking van 'Brief uit New York'.

Ook de muzikanten waren van hoge kwaliteit en hadden er allemaal zin in.
Bovendien was er ook nog een klein rolletje weggelegd voor "orkestleider" Nico van der Linden, die als 'Ouwe Hein' een van de goedgekozen en bijzonder geslaagde komische noten mocht toevoegen.

Kortom: een prachtige voorstelling van hoge vocale en muzikale kwaliteit, met voldoende (maar niet storende) komische momenten, maar ook ontroerend mooie momenten. Een aanrader voor de liefhebber van Ramses Shaffy, maar ook zeker voor mensen met liefde voor muziek in het algemeen. Mijn bewondering voor Ramses is inmiddels bijzonder groot. Het is spijtig om te zien hoe slecht hij er de laatste jaren aan toe was, en ik ben blij dat hij tegenwoordig weer af en toe in het openbaar verschijnt. (Alleen... af en toe lijkt het wel alsof hij enorm zit te kwijlen... dan lijkt het weer ineens een hele breekbare oude man... Jammer jammer jammer...)

De CD van de voorstelling zal zeker nog vaak in mijn speler geschoven worden.

Leuke links:
Website van de voorstelling
Weblog van Frans van Deursen

Bios: Harry Potter and the Goblet of Fire

(Originele Engelstalige versie)

Tja, wat moet ik hier nou van zeggen.
Als "dertig-plusser" (en bovendien nog een vrij kritische ook) ben ik natuurlijk niet meer zo makkelijk onder de indruk als een tien-plusser. En misschien zijn we de laatste paar jaren wel veel te veel verwend met alle enorme spektakelfilms, waarbij de ene monsterlijk grote veldslag niet onder wil doen voor de andere fantasy-massascène.
Ik moet helaas zeggen dat het me tegenviel.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb me best vermaakt hoor, maar ik kan er niet meer zo enthousiast over worden als toen ik de eerste keer 'Harry Potter and the Philosopher's Stone" zag. Die ben ik namelijk nóg een keer gaan kijken (weliswaar op uitnodiging, maar we hadden net zo makkelijk naar een andere film kunnen gaan), en ik heb de DVD ook nog gekocht.
Ook deel twee, 'Harry Potter and the Chamber of Secrets' heb ik in de bioscoop gezien en later op DVD aangeschaft.
Deel drie, 'Harry Potter and the Prisoner of Azkeban' heb ik al niet meer op DVD aangeschaft, maar dat was meer omdat ik naar het buitenland ging en meende dat hij daar wel goedkoper zou zijn, en sinds ik terug ben was ik er nog niet toe gekomen.
Ik vrees echter dat dit deel voorlopig ook zeker niet op DVD zal worden aangeschaft door me.

Ook in dit deel geldt, en dat is gezien de omvang van het boek natuurlijk alleen maar logisch, dat heb boek wat mij betreft vele malen beter was.
Hoewel de karakters in de films door de betreffende acteurs wel zeer goed worden neergezet (ik heb niet het idee dat ik naar iemand anders zit te kijken dan ik in mijn hoofd voor me zag toen ik het boek las), was er met name in dit deel een veel te groot stuk dat ik miste. Dat was in de vorige film ook al zo (wat is er in hemelsnaam gebeurd met de bevrijding van de house-elves??), maar in dit deel viel het me ook echt óp dat ik dingen miste. En met mijn geheugen is dat best wel bijzonder, moet ik zeggen.

Nogmaals, het was heus geen slechte film of zo, maar ik kon er niet zo enorm voor warmlopen als voor de eerdere delen. Maar nogmaals, misschien ben ik (of liever: zijn we) wel gewoon teveel verwend de laatste jaren.

Ik ben overigens nog steeds wel heel erg benieuwd naar de volgende verfilming, 'Harry Potter and the Order of the Phoenix', een van de eerste boeken waarin ook de negatieve kanten van de hele magische wereld echt duidelijk worden. En ook de eerste waarin een heel belangrijk karakter verdwijnt.
Als Harry Potter-liefhebber zal ik de film zeker wel gaan bekijken in de bioscoop (ik moet het toch met eigen ogen zien om het te kunnen beoordelen), maar tenzij er een enorme omslag komt in de manier van verfilmen, vermoed ik dat mijn eerste aankoop op DVD-gebied voor Harry Potter over enige jaren de complete serie zal zijn. Want die zal er ongetwijfeld komen!

Conlusie:
De magische wereld van Harry Potter en zijn avonturen op Hogwarts beginnen hun spektakel te verliezen, waarschijnlijk doordat we inmiddels gewend zijn aan dergelijke fantasy-producties. Desalniettemin nog wel een zeer aardige film, maar verwacht niet zo overdonderd te raken als bij de eerste film.