Film: Walk the line

Een verfilming van een deel van het leven van "ouwe rocker" Johnny Cash.
Ik hoor de jongere lezertjes nu denken: van WIE??? Tja, wie was Johnny Cash... Een tijdgenoot van Elvis Presley (en wie die niet kent, mag nu gelijk wegwezen, want die heeft óf zijn hele leven op de maan gezeten, óf de cultuurkennis van een doperwt), Jerry Lee Lewis en nog meer van die gasten.

De film begint op het moment dat Cash op het punt staat een optreden te gaan doen in een zwaarbewaakte gevangenis. Als hij daar in de "kleedkamer" (eigenlijk: de houtbewerkingsafdeling) een zaagmachine ziet staan, stappen we terug naar zijn vroege jeugd, waar hij op een zeer tragische manier zijn broer verloor (inderdaad, een ongeval met een zaagmachine). Helaas verwerkte zijn vader dat verdriet door er op te blijven hameren dat de omgekomen broer toch eigenlijk een veel beter mens was (hij wilde nl predikant worden) dan Johnny, die alleen maar interesse lijkt te hebben voor muziek. Kortom, vader en zoon drijven ernstig uit elkaar, en helemaal goed komt het eigenlijk nooit meer.

Johnny gaat in dienst, wordt uitgezonden naar Duitsland (droog commentaar van pa "Lekker makkelijk, de oorlog is in Korea hoor"), trouwt na terugkomst in Amerika met zijn jeugdliefde, en verhuist naar Memphis, waar hij een baantje krijgt als deur-tot-deur verkoper.
Uiteindelijk komt hij toch in de muziek terecht, krijgt een heftige carrière, met vrouwen, drank, drugs en alles wat er voor de rest nog bij de stereotypen over rock 'n roll-sterren hoort, en moet heel wat persoonlijke en muzikale hindernissen overwinnen.
Uiteindelijk eindigt de film dan weer bij dat optreden in die gevangenis. Cirkeltje weer rond.

De rol van Johnny Cash wordt gespeeld door Joaquin Phoenix (die natuurlijk precies weet hoe het is om een broer te verliezen, al was hij toen niet zo jong meer als Johnny Cash toen die zijn broer verloor).
De vrouwelijke hoofdrol (niet die van de echtgenote, maar die van mede-muzikante June Carter) wordt gespeeld door Reese Witherspoon (vooral bekend van de Legally Blonde-films, maar gelukkig heeft ze heel wat meer in haar mars).
Bijzonder aan deze film is dat de hoofdrolspelers alle zangpartijen (en er wórdt nogal wat gezongen) zelf hebben ingezongen.

Qua sfeertekening en karakters zit de film erg goed in elkaar. Ook de wisselwerking tussen de karakters is goed. Ik vond alleen wel dat de stem (en het uiterlijk) van Phoenix niet helemaal goed lijken op die van Cash, maar daar wen je wel aan.
Jammer is wel dat de film eigenlijk stopt voordat de grote hits langskomen. Misschien was er over de tweede helft van zijn leven niet zo heel veel interessants te melden, maar voor degenen die denken allerlei hits te kunnen herkennen, zal de film toch wat tegenvallen. De twee nummers waarvan je nog kunt zeggen dat ze een hit zijn geweest, zijn "I'm going to Jackson" en "Ring of fire", maar die laatste komt dus eigenlijk pas helemaal aan het eind. "Ring of fire" is trouwens geschreven door June, dat wist ik ook niet, ik dacht dat het een nummer van hemzelf was.

Wel heel grappig is dat de groep waarmee Cash en Carter toerden, met daarin onder andere Elvis, Jerry Lee Lewis en nog wat meer wisselende relatief grote namen, vrij lang wordt gevolgd. Je ziet dus ook hoe die jongens opgroeien van kleine, beginnende artiesten tot echte sterren. De geintjes die ze uithalen. De dingen die ze uitproberen. Dat ze elkaars publiek (met name de meisjes natuurlijk) proberen "af te pikken". Maar uiteindelijk ook hoe die aan elkaar opgedrongen groep mannen elkaar op sommige punten volledig naar de afgrond helpt. Daar sta je normaal gesproken nooit zo bij stil, maar het is wel een voorbode voor een hoop latere tragedies (Elvis' verslaving aan pillen komt bijvoorbeeld ook al uit die tijd).

Een intrigerende, goed gezongen en mooi geacteerde film.

Tussendoor: Ik ben aangenomen bij Dutch Directions!

Oplettende lezertjes hebben misschien het onlangs toegevoegde Dutch Directions logo opgemerkt dat deze week rechtsonder het blog is verschenen.
Dit houdt in dat ik ben toegelaten tot het netwerk van Dutch Directions. Nou denk je misschien, wat is dat in vredesnaam, maar dat is een groep bloggers die proberen om de meest interessante en kwalitatief hoogwaardige weblogs van Nederland en Belgie bij elkaar te krijgen. Dat is ongeveer een samenvatting van hun eigen omschrijving.
Als je lid wilt worden van dat netwerk moet je je aanmelden, en dan wordt je blog door de aanwezige leden beoordeeld, en dan mogen ze stemmen of je wel of niet goed genoeg bent.

Mijn toelating is niet helemaal zonder slag of stoot gegaan trouwens, want er waren nogal wat mensen die mijn lay-out en kleurstelling niet iets vonden om over naar huis te schrijven. Tja, ik zelf vind het juist wel mooi strak, duidelijk, leidt niet af enzo. Maar goed, net zoals Jan des Bouvrie zijn aanhangers en tegenstanders heeft, geldt dat natuurlijk ook voor de lay-out van een blog.
Ook kan het zijn dat het feit dat ik maar hoogstens 2 keer per week iets plaats, nog meegespeeld kan hebben. Vrijwel alle andere blogs die lid zijn hebben namelijk een aanzienlijk hogere frequentie, soms wel meerdere keren per dag. Tja, daar heb ik echt geen tijd voor, vandaar dus bij mij maar twee keer per week. (Of drie keer per twee weken. Ongeveer. Dat is wel ongeveer mijn streven. En soms is het iets vaker, zoals nu.)

Uiteindelijk vonden ze gelukkig mijn "content", de inhoud dus, toch zodanig bovengemiddeld goed (en dat zijn hun eigen woorden) dat ik toch lid mocht worden. Hoera!
Kortom, ik heb een kwaliteitsblog, met "Smaakpolitie-oké-keurmerk-voor-blogs"-sticker.

Het heeft wel even geduurd voor ik over de schok heen was. Ik bedoel, oké, ik doe mijn best, maar anderen moeten het toch ook maar weer leuk vinden hè. Het blijft toch een mening...
En ik ben tenslotte niet altijd even subtiel! (Wel altijd eerlijk en met respect trouwens, maar dat is weer wat anders dan subtiel natuurlijk.)

In ieder geval een enorme en hele welkome stimulans om door te blijven gaan met mijn recensies, verhalen, belevenissen, recepten, gedichten, en noem maar op. Ik heb er weer helemaal zin in!

Tot slot nog een lekkermakertje: Binnenkort kun je in ieder geval de volgende recensies verwachten: Film: "Walk the line" (die over het leven van Johnny Cash, met Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon), Theater: "Kort door de bocht" van Vincent Bijlo, DVD: "Grey Gardens" (naar aanleiding van de voorstelling "Zwanenzang")...
Blijf dus lekker terugkomen!

Theater: Son of the Father

"Son of the Father"
Door Pip Utton en Mae Brogan

Dit Engelstalige, maar goed begrijpbare, stuk werpt een interessant licht op de minder belichte kanten van de dood van Jezus. Uiteraard kent iedereen de grote lijnen (zweepslagen, doornenkroon, kruisiging, wederopstanding) maar eigenlijk heb ik (en ik denk dat dat voor veel mensen geldt) nooit zozeer nagedacht over hoe het nou moet zijn geweest voor zijn ouders.
In dit stuk wordt geprobeerd daar een idee over te opperen.

Het is de ochtend van de wederopstanding. Twee dagen geleden is Jezus aan het kruis gestorven. Maria wordt wakker uit een onrustige slaap en ziet opeens Jozef voor zich staan. Ze hebben elkaar al jaren niet gesproken. Nu, met de dood van hun zoon nog vers op het netvlies, worden oude ruzies weer opgehaald, standpunten vergeleken en herinneringen opgehaald.

Maria is ervan overtuigd dat haar zoon de Messias is, en dat zijn dood, hoe pijnlijk ook voor haar als moeder, deel uitmaakt van iets waar de gewone mensen geen begrip voor kunnen opbrengen.
Jozef is een vader die compleet gebroken is door datgene wat hij die laatste paar dagen met zijn zoon heeft zien gebeuren. Want wat Jezus dan ook mocht zijn (en volgens Jozef was Jezus een hele fijne jongen maar absoluut geen Messias), hij was toevallig ook nog wel gewoon zijn - Jozef's - zoon.

Het fascinerende aan dit stuk is dat je constant heen-en-weer wordt geslingerd tussen de twee personages en hun standpunten.
Enerzijds weet je dat Maria uiteindelijk gelijk heeft gekregen in de zin dat Jezus inderdaad weer is opgestaan, maar aan de andere kant kún je niet anders dan heel erg meevoelen met die murw geslagen man die net zijn zoon op een vreselijke manier aan zijn eind heeft zien komen.

De beschuldigingen vliegen over en weer.
Maria is volgens Jozef niet meer dan een berekenende, pushende moeder die het maar wát leuk vindt om de moeder van een ster te zijn, en daar ook achter de schermen flink aan meewerkt; terwijl Jozef volgens Maria niet meer is dan een eenvoudige dorpse timmerman, die niet goed genoeg is om de vader te zijn van een zo grootse zoon als de man die net een paar dagen geleden gestorven is.

Duidelijk wordt dat deze twee mensen, die ooit (en dat geven ze zelf ook beiden toe) heel erg veel van elkaar gehouden hebben, door hun verschillende levenswandel van de afgelopen jaren en hun verschillende kijk op hun zoon, volledig uit elkaar zijn gedreven.
De tragische dood van diezelfde zoon zou een moment kunnen zijn waarop ze elkaar weer zouden kunnen vinden, maar beiden kunnen en willen absoluut niet open staan voor de standpunten van de andere partij.
En vanuit hun beider standpunten is dat - om het nog wat ingewikkelder te maken - ook nog helemaal begrijpelijk.

Een zeer bijzondere belevenis, prachtig neergezet door de twee acteurs.

Link:
Site van Son of the Father op homepage van Pip Utton (Engelstalig)

Tussendoor: Het is weer lente!

Jaja, zelfs ik moet eraan geloven. Ook mij kan het niet meer ontgaan dat de winter nu eindelijk definitief voorbij lijkt. Sterker nog... Vanmiddag heb ik zelfs buiten gezeten, en bovendien (mag ik een kleine drumroffel hier...) in korte broek!
(Hierbij maak ik dus maar gelijk even van de gelegenheid gebruik om aan mijn buren mijn welgemeende excuses aan te bieden, ik had dit evenement beter even kunnen aankondigen, maar ja, ik kreeg zomaar ineens de lente in mijn bol...)
Kortom, het is lekker weer, de zon schijnt, de Italiaanse ijsboer is weer open (jummie!!!), wat moeten we nog meer wensen. Niks toch?

Overigens, het is momenteel erg druk met theatervoorstellingen (minstens 1 per week), vandaar dat de inhoud van dit blog nu even zwaar richting "Theater" overhelt. Maar zo eind mei komt het allemaal weer goed, dan kan ik me ook weer bezig houden met films, boeken, CD's en andere dingen waarover ik meen mijn mening hier te moeten spuien.
Hou het in de gaten!!

Theater: Mattheus Passion

"Mattheus Passion" in een - alweer vernieuwde - bewerking van Egon Kracht
Door Egon Kracht en The Troupe en gastmuzikanten

Jawel, je ziet het goed, alwéér de Mattheus Passion in bewerking van Egon Kracht.
In 2004 en 2005 ben ik daar ook al heengeweest, maar dit jaar was het weer een vernieuwde bewerking. Ditmaal waren de gastmuzikanten Angelo Verploegen op bugel en trompet en Jan-Peter Bast op Hammond-orgel.
De vaste kern van eerdere jaren was er ook, alleen heeft dit jaar op percussie (in plaats van Vincent van Els, die eerdere jaren de percussie deed) Murk Jiskoot meegedaan, die vorig jaar een van de gastmuzikanten was. Maar Egon Kracht op contrabas, Michiel van Dijk op drie blaasinstrumenten (niet tegelijk hoor), Milan Kracht op elektrische gitaar en Jasper le Clerq op viool waren weer van de partij.

Dit jaar moest ik er "helemaal" voor naar Almere, maar goed, je moet toch wat als het niet dichterbij te vinden is. Afijn, na een rit van anderhalf uur (tja, het is Paasmaandag, dus druk) gearriveerd. Gelukkig wel (omdat het paasmaandag was) gratis parkeren, want die Almeerders weten flink te rekenen met hun parkeertarieven.

Overigens, wil iedereen die naar de meubelboulevard, het tuincentrum of de autodealer geweest is, zich allemaal even flink gaan schamen? In plaats van nutteloos rondlopen, had je beter hier in de zaal kunnen gaan zitten. Het was héél erg leeg... Arme muzikanten. Sta je daar voor een vrijwel lege zaal... Als er 50 man zat, dan denk ik dat ik het nog ruim ingeschat heb. En daarvan viel een deel nog onder "vrienden en familie" van de muzikanten.
Schaamt u, o afwezige cultuurbarbaren!

Deze voorstelling was de laatste uit de reeks voor dit jaar. Dus als je hier nog heen wilt: pech, moet je wachten tot volgend jaar. Áls er dan al een nieuwe versie komt... Ik kan me zo voorstellen dat de varianten op een gegeven moment ook wel een beetje op raken. Maar aan de andere kant: er zijn nog genoeg mensen die deze gemoderniseerde Egon Kracht-versie nog niet kennen, dus wat dat betreft zou er reden genoeg zijn om door te gaan. Maar ja, als je dan weer zo'n vrijwel lege zaal ziet, kan ik me ook wel weer voorsellen dat dat niet echt motiveert om weer wat nieuws te gaan verzinnen... Dus ik ben benieuwd of er nog een nieuwe versie komt. We wachten het wel af.

Muzikaal was het natuurlijk weer dik in orde.
Jammer was wel dat de linker luidsprekers duidelijk kraakten, wat vooral bij het openschroeven van de microfoon die aan Egon's bas zat, soms hinderlijk was.
En als enorm minpunt wil ik nog aangeven dat het bijzonder irritant was dat Angelo kennelijk last had van een verstopte bugel, want hij stond constant met dat ding te prutsen, schudden en door te blazen. En dat blazen, dat hoor je dus gewoon in de zaal... Jammer.
Maar dat waren dan de minpunten.
Verder heb ik niet zoveel te klagen. Het was weer leuk om naar te kijken, en vooral: erg mooi om te horen. De toevoeging van een orgel voegt gelijk weer iets "kerks" toe aan het stuk. Hoewel het orgel zeker niet wordt gebruikt als kerkorgel, in tegendeel, geeft het op momenten dat het orgel alleen in de begeleiding werd gebruikt, toch iets "vertrouwds".
Maar ook op momenten dat het orgel de solo kreeg, was het een zeer fraaie aanvulling. Wie had gedacht dat Bach saai is, kon niet verder van de waarheid zitten. Ik zeg het maar zo: met deze versie, met Hammond-orgel en djembé: Bach rocks!

Gelukkig is er van deze versie, met Hammond-orgel dus, ook een CD gemaakt. "Aus Liebe" heet die, en is te koop via de site van Egon Kracht en The Troupe. (Daar is ook meer informatie te vinden over de andere projecten die Egon momenteel heeft lopen, zoals Joe's Garage (van Frank Zappa) en het nieuwe project waar momenteel nog erg hard aan gewerkt wordt: De verleiding van Harry Faust.)
Wel apart is trouwens dat de nummers op de CD in een andere volgorde staan dan op de vorige versie, en dat er ook er hele andere nummers in deze versie zitten dan op de "oude" CD. Ik ben nog niet zo ver gegaan dat ik heb gecontroleerd wat nou de "juiste" volgorde is trouwens, en eigenlijk maakt dat ook niet echt heel veel uit voor mij persoonlijk. Ik ken de Passion toch niet uit mijn hoofd, en geniet gewoon van de muziek op zich, en niet als deel van het verhaal of zo.
Bovendien, als op deze nieuwe CD dezelfde nummers in dezelfde volgorde zouden staan als de vorige, heb je ook weer het gevoel dat je min of meer twee keer naar hetzelfde zit te luisteren, dus voor de variatie is het wel weer handig.
Maar ondanks de andere volgorde en soms andere stukken, staat gelukkig mijn favoriete stuk (ik heb al opgegeven dat ze dat op mijn begrafenis moeten draaien) er ook weer op: Erbarme dich. Niet alleen muzikaal een hoogtepunt in alle versies van de Mattheus Passion die ik ken (ook de klassieke), maar ook qua inhoud is het een stuk dat mij wel raakt.

Afijn, terug naar deze Mattheus.
Wat vond ik nou (in ieder geval tot nu toe) de beste versie van de drie Egon Kracht-bewerkingen? De eerste keer werd ik heel erg verrast door deze vermodernisering van iets dat ik alleen van horen zeggen kende, en dan ook nog als "een zwaar en lang stuk". Door die verrassing ben ik misschien bevooroordeeld, want eigenlijk vind ik die versie het mooist.
Maar aan de andere kant zijn de versie van vorig jaar, met o.a. Carel Kraayenhof, en die van dit jaar, met orgel, ook allebei heel bijzonder én heel mooi. Het is denk ik een kwestie van smaak.

Overigens, ik weet niet wat het is, maar kennelijk is de Mattheus momenteel "hot", want je komt hem steeds meer tegen. Was het tot een paar jaar geleden voorbehouden aan kerken, tegenwoordig wordt het dus ook gemoderniseerd, instrumentaal, en zelfs in het Nederlands (met dank aan Jan Rot) uitgevoerd.
Wie weet wat er volgend jaar weer allemaal wordt bedacht? Ik nog niet, maar ik zal zeker één of andere versie gaan bezoeken.

Link:
Website van Egon Kracht en zijn Troupe

Theater: Zwanenzang

"Zwanenzang"
Door Marian Luif en Ellen Pieters

Het heeft even geduurd voordat ik hier nu mijn ervaring met Zwanenzang plaats. Ik heb er namelijk nogal gemengde gevoelens over.
Enerzijds was het een aangrijpend, pakkend verhaal dat door de beide dames zeer goed werd gebracht. Anderzijds was het heel kort (maar een uur!), op sommige momenten voor mij wat té beklemmend en ook heel erg absurd.
Maar het vreemde is dan weer dat het absurde gewoon waar is. Het is écht zo gebeurd.

Het verhaal is gebaseerd op de documentaire "Grey Gardens", die in de jaren '70 is gemaakt. Daarin werd het leven getoond van twee vrouwen, moeder 'Big Edie', een jaar of 80, en dochter 'Little Edie', achter in de 50. Samen leefden ze in een enorm, maar totaal vervallen landhuis in de Hamptons, bij New York. In het gezelschap van onder andere iets van 60 katten, een aapje, en naar ik heb begrepen ook veel vlooien.
Beide vrouwen houden zich vast aan dromen die ze hadden die nooit zijn uitgekomen, en geven elkaar daarvan de schuld. Dit leidt dan weer tot heftige ruzies, maar ook het besef dat ze eigenlijk niet zonder elkaar kunnen: zij zijn alles dat ze nog hebben.

In de voorstelling komt die beklemming en het besef van het verval heel goed tot zijn recht.
Marjan Luif is inderdaad een oude, breekbare en verbitterde moeder, en Ellen Pieters is de minstens net zo verbitterde, gevangen en eccentrieke dochter.
Het stuk laat je achter met een gevoel van verlies, met een gevoel van "Hoe kan dit in hemelsnaam zo ver zijn gekomen?". Het einde komt veel te snel, zowel omdat het stuk maar een uur duurt, als ook omdat je eigenlijk toch wel meer wilt weten. Het blijft nu toch over het algemeen een beetje aan de oppervlakte, hoewel er soms wel ineens momenten zijn waarbij het ineens heel diep en heftig is. Er worden wel dingen aangegeven, maar het hele verhaal wordt niet echt helemaal duidelijk.

Grappig (sommigen vinden dat, getuige sommige recensies die ik heb gelezen, niet zozeer grappig als wel zeer irritant) vond ik dat op bepaalde momenten het publiek ook rechtstreeks wordt aangesproken. Niet dat er reactie verwacht wordt, maar meer als op de manier waarop tijdens een documentaire mensen soms ineens dingen in de camera kunnen zeggen. Je kreeg door dat rechtstreekse aanspreken ook het idee dat je daadwerkelijk naar een documentaire zat te kijken.

Als je alleen maar afgaat op de namen en denkt dat je op toneel dan ook een stuk "Koefnoen" en "Spijkers met Koppen" te zien krijgt, heb je een probleem. Want hoewel er zeker ook komische momenten in zitten, is dit gewoon puur toneel. Goed toneel.
Absoluut een aanrader als je de moed hebt om hierin mee te gaan, en als je iets wilt zien dat heel anders is dan anders.

Ik ben in ieder geval (en dat heb ik na aflo0op in de foyer om me heen meer gehoord) zeer nieuwsgierig geworden naar de originele documentaire, dus die is inmiddels naar me onderweg. Wellicht dus: wordt vervolgd?

Link:
De site van de voorstelling

Boek: De jongen in de gestreepte pyjama

"De jongen in de gestreepte pyjama"
Door John Boyne

Ik word zelf meestal redelijk kriegel van recensies waarin dingen staan als "Ik vertel niks, je moet het maar gewoon zelf lezen", maar in dit geval is het eigenlijk wel waar.
Als je over dit boek teveel vertelt, dan haal je de lol er een beetje af voor degenen die het zelf nog willen lezen. Hoewel in dit geval het woord "lol" misschien een beetje een raar woord is...

Kort gezegd gaat het verhaal over Bruno, een jongen van negen jaar, die opeens met zijn gezin moet verhuizen. En hoewel hij tegen zijn vader tekeergaat omdat hij zijn "drie beste vrienden voor altijd!" niet meer kan zien, moet hij zich er toch bij neerleggen. Het boek vertelt daarna over de dingen die er gebeuren in (en vlakbij) zijn nieuwe thuis.

Het boek is geschreven in de taal van een jongen van negen. (Hoewel ik me afvraag hoeveel negenjarige jongens hun oudere zus zouden beschrijven als "een hopeloos geval", maar aan de andere kant wordt die omschrijving zo vaak herhaald dat het meer lijkt op een kind dat net een nieuw woord heeft geleerd en dat expres heel vaak gebruikt, dus misschien kun je dat dan zo verklaren).
Ook het perspectief van het verhaal is vanuit die jongen.
Dat geeft enerzijds een beetje een vreemd gevoel (het lijkt namelijk in eerste instantie alsof je een kinderboek leest) maar anderzijds ga je op deze manier wel helemaal mee met de jongen.
Je vangt dingen op die de jongen niet kan snappen, en waar hij dus zelf verklaringen voor verzint. Maar wij, volwassenen, met de kennis die we ondertussen hebben, pikken die aanwijzingen wel op, en daarom voel je een stuk drama aankomen. Maar omdat de jongen dat absoluut niet doorheeft, en zo aardig en naief is, wíllen we dat ook tegelijk weer niet voelen.

En dat is het grote geheim van dit boek. Je leeft met Bruno mee, je wil niet geloven dat het inderdaad gaat om datgene waarover je denkt dat het gaat, maar onherroepelijk wordt het duidelijk.
Het slot is daarom zeer verrassend, en komt heel hard aan. In één klap is Bruno's naïviteit voorbij.
Geen boek dus om te lezen voor het slapen gaan, in ieder geval niet de laatste twee hoofdstukken. Daarvoor is het einde te rauw. Maar wel een heel, heel mooi boek, dat je lang bij zal blijven.

Tekst: Windpark

Windpark

In de platte polder
Onder de voortijlende wolken
Klieven de wieken
Klieven de wieken door de wind
Draaien de wieken
Eindeloos
Hun rondjes

Of jaagt juist
De wind de wieken
Jaagt de wind
Eindeloos
De wieken rond?

Wieken en wind
Eindeloos
Wieken en wind
Eindeloos
Wieken
Wind
Eindeloos
Wind

Boek: Strips in Stereo

Stips in Stereo is een heel bijzonder project.
Teksten van bekende (grotendeels Nederlandse) liedjes zijn "verstript".
Dat houdt in dat er van de teksten stripverhalen zijn gemaakt.

Diverse Nederlandse striptekenaars hebben aan dit project hun medewerking verleend, waaronder Gerrit de Jager, Hein de Kort, Hanco Kolk en Joost Swarte, maar ook minder algemeen bekende tekenaars.
Het eindresultaat is een verzameling strips waarbij de interpretatie van de teksten door de tekenaars soms verrassende resultaten oplevert. Iemand geweten dat Dingedong (u weet wel, dat lied waar "we" ooit, ergens in de Middeleeuwen, het Eurovisie Songfestival mee wonnen) eigenlijk een bloederig verhaal over overspel is? En dat spiegels niet kunnen liegen, maar wel kunnen schelden? Tja, je leert nog eens wat.

De vormgeving van het boek is heel bijzonder, en (daarom) tegelijkertijd ook engiszins onhandig: het heeft namelijk het formaat van een ouderwetse LP-hoes. (Voor de CD-generatie: LP's dat was van vóór de CD, dat was een grote zwarte schijf die je op een draaiende tafel legde en waaruit via een naald dan weer geluid kwam. Vraag maar aan je (groot)ouders...)
Het is echter wel een vormgeving die goed bij dit project past.

Hoewel niet alle strips mij evenveel aanspreken, en ik ook niet alle liedjes ken (overigens: gelukkig is daarvoor wel de oplossing meegeleverd, namelijk een CD met de verstripte liedjes, maar af en toe ben ik nogal lui) vind ik dit project zo apart dat ik het niet onvermeld wilde laten.

Het boek (met CD dus) is als het goed is in de betere boekhandel te koop (of te bestellen). Maar ook via de site van Strips in Stereo kun je het bestellen. Je betaalt dan wel verzendkosten. Aan de andere kant heb je dan wél de gelegenheid om "De Bootleg" te bestellen: een boekje met nóg meer (24 stuks!) verstripte liedteksten. In een handzamer formaat, en uitsluitend zwart-wit, maar desalniettemin zeker een aanwinst. En koop je zowel de originele versie als de Bootleg, dan krijg je weer korting.

Voor wie van muziek, strips en aparte kunstprojecten houdt: een aanrader!

Link:
Officiële site van Strips in Stereo
Site met voorbeelden van de Bootleg
Directe link naar de bestelpagina (inclusief de Bootleg), scheelt weer zoekwerk

Theater: De Doorbraak

"De Doorbraak"
Door Zijlstra

Voor degenen die ondertussen lichtelijk ongemakkelijk worden omdat ik de laatste tijd alleen maar lovende theaterrecensies schrijf, heb ik goed nieuws. Ik kan namelijk aan deze mensen nu melden dat ze kunnen stoppen met lezen.
Ook dit wordt namelijk weer een lovend verhaal. Dus: heb je daar geen zin meer in, dan zie ik je graag een volgende keer, als iets me eens niet bevalt. Tot straks, doei, de groeten. Daaahaaag.

Zo, dan zijn we nu nog alleen over met mensen die wel belangstelling hebben voor mijn (positieve) verhaal over de voorstelling "De Doorbraak" van de band Zijlstra.
Voor degenen die Zijlstra niet kennen, even heel kort: Zijlstra is een vijf man tellende band, rond voorman en zanger/trompettist Jeroen Zijlstra. Jeroen is een deel van zijn leven Noordzeevisser geweest, en later naar Amsterdam verhuisd om daar jazz-trompettist te worden. Later is daar ook nog divers tekstdicht- en componeerwerk bij gekomen.
Inmiddels kan hij al geruime tijd zijn brood meer dan uitstekend verdienen met zijn muzikale activiteiten. En laten we daar blij mee zijn.

Zijlstra heeft inmiddels drie "eigen" studio-albums uitgebracht, een live-album waarop ze nummers zingen van de drie studio-albums, en bovendien dragen ze actief bij aan de Nederlandse literatuur met het album "Zijlstra zingt Eykman" (waarop Zijlstra samen met zangeres Lydia van Dam teksten van dichter Karel Eykman op muziek heeft gezet).
Kortom, een aardig repertoire.

Ik werd ooit, een paar jaar geleden, gewezen op deze band. Ik heb toen de tweede CD besteld, "Tussen Den Oever en New York".
Ik raakte al snel onder de indruk van de stijl van deze mannen. Jeroen Zijlstra heeft een bijzonder aparte, maar zeer aangename stem, die overal herkenbaar is. Zijn muzikanten zijn zeer muzikaal. De composities steken goed in elkaar, en de teksten weten met een paar woorden een compleet beeld te schetsen. Als hij over een klein dorpscafé zingt, dan stá je na twee regels in dat café. Zingt hij over het eenzame leven aan boord van een vissersboot, dan sta je naast hem, ziet zijn rauwe, opengehaalde handen en voelt misselijkheid, pijn en heimwee met hem mee.

Heel apart vind ik bovendien ook dat er regelmatig gebruik wordt gemaakt van gesproken tekst, in plaats van gezongen. En het meest verbazingwekkende is, dat je dat niet eens doorhebt eigenlijk. Terwijl ik eigenlijk helemaal niet van parlando houd in muziek. Maar bij hem klinkt het gewoon goed.

En dan nu het live-gedeelte.
Nou, daar kan ik kort over zijn: plezier. Wat hebben die mannen een plezier op het podium. Ze hebben plezier in de muziek, plezier in het op dat podium staan, en plezier met elkaar.
Trouwe lezers weten dat ik een enorme hekel heb aan "broodmuzikanten", muzikanten waar het gewoon duidelijk van is dat ze alleen maar daar staan om brood op de plank te krijgen, maar die liever met de voetjes op tafel bij moeders de vrouw waren gebleven. Vergelijk het met nagelvijlende dames aan een klantenservice-telefoondienst.
Helaas heb je die nog steeds, zowel de nagelvijlende klantenservice-dames als de broodmuzikanten.
Maar dit zijn écht geen broodmuzikanten. Dit zijn zielsmuzikanten. Af en toe trekken ze waanzinnig geconcentreerde gezichten, maar omdat ze zó overduidelijk met de muziek bezig zijn wekt dat alleen maar respect op, in plaats van lachneigingen. En op andere momenten staan ze weer vrolijk te huppelen, of elkaar met gebarentaal en dwaze koppen uit de concentratie proberen te halen. Maar ze staan duidelijk te genieten.
De muzikanten zijn Nout IngenHousz op drums (Donald Duck doet ie leuk), Ed Boekee op piano en keynoard (ken ik die niet uit de Notenclub?), Rutger Molenkamp op blaasinstrumenten (soms zelfs twee tegelijk!) en last but certainly not least Edwin Wieringa op basgitaar en contrabas (mijn vooroordelen over bassisten zijn weer bevestigd... Heerlijk.).

Ook Jeroen zelf straalt plezier uit. Plezier, en trots. Hij is trots op zijn muziek en zijn mannen. En terecht.
Ik heb werkelijk genoten.
Héél, héél jammer is dan ook dat ze eigenlijk heel vaak voor halflege zalen staan. 80 man publiek, dat is echt beschamend weinig. Gelukkig waren er bij het optreden waar ik was 120 man, maar toch. Deze mannen verdienen volle zalen!!! Dus mensen, ga!!

Als aandenken heb ik de twee andere studio-albums gekocht, waardoor jullie over een tijdje een recensie van de drie Zijlstra-CD's tegemoet kunnen zien.

Voorlopig wil ik alleen nog maar zeggen: als je nou eens een band wil zien met mensen die overduidelijk enorm plezier hebben in het optreden en de muziek die ze brengen, en die heel erg muzikaal zijn bovendien, dan kan ik je Zijlstra zeer zeker aanraden.

Link:
De site van de band Zijlstra